Greg Araki is verantwoordelijk voor het indringende Mysterious Skin. Een film over opgroeien, seksualiteit, misbruik en pedofilie, slim verpakt als sciencefictionverhaal, met een eind dat de kijker met kippenvel achterlaat. Ik wilde meer zien van Araki en stuitte op zijn zogenaamde “Teenage Apocalypse Trilogy”. The Doom Generation vormt het tweede deel van dit drieluik. Tieners Jordan White (James Duval) en Amy Blue (Rose McGowan) dolen wat rond als plots de losgeslagen Xavier Red (Jonathon Schaech) hun leven binnenvalt. Amy moet niets van hem hebben, met Jordan is er overduidelijk een (seksuele) klik.

De drie raken tot elkaar veroordeeld na een bizarre schietpartij en reizen door heel Amerika. Daarbij ontmoeten zij psychotische types die iets met Amy gehad hebben en moeten almaar vluchten voor hun leven. Intussen gooit Araki ons net niet dood met opzichtig symbolisme. Elke keer als Amy ergens afrekent, komt het bedrag neer op zes dollar en zesenzestig cent. Op de snelweg kondigen borden het einde der tijden aan. Begrijpen wij goed wat Araki wil zeggen?

De eerste scène is nochtans niet slecht. In een nachtclub knalt Heresy van Nine Inch Nails uit de speakers en staat Amy verveeld toe te kijken. Deze nachtclub is saai, zij wil ergens anders naartoe. Subtiel is anders, het zet wel meteen de toon. Tieners die niet meer kunnen of willen leven in deze wereld, zich hebben overgeleverd aan lethargie, alleen nog plezier halen uit seks, drank en drugs. Die onderwerpen worden veeluit besproken. Zeker Xavier houdt wel van sekspraat. Het script zit zo vol met dialogen over deze thema’s, dat het wel erg gaat vervelen.

The Doom Generation heeft echt wel interessante thema’s uitgekozen, de uitwerking is ronduit afschuwelijk.

De personages zelf zijn niet veel beter. Amy is de kampioene in scheldkannonades. Net als je denkt dat zij door haar creatieve vloekpartijen heen is, komt er weer iets nieuws. Xavier ontpopt zich tot de grote redder, want Jordan en Amy brengen zichzelf consequent in de problemen. Niet dat zij daar iets aan kunnen doen, Amy heeft gewoon veel minnaars die nu ineens allemaal terugkeren. En Jordan, nou ja, hij is nog de kalmste en sympathiekste van de drie.

The Doom Generation heeft echt wel interessante thema’s uitgekozen, de uitwerking is ronduit afschuwelijk. Het ergerlijke schreeuwende symbolisme en overheersende psychedelische beelden zijn zo pretentieus, en de personages zo bloedvervelend, dat de film zijn doel voorbijschiet. De wansmakelijke finale vormt de nekschot. The Doom Generation is lichtjaren verwijderd van Mysterious Skin, waar dezelfde thema’s aan bod kwamen. Maar dan wel gracieuzer en subtieler.