In Carnage, gebaseerd op het toneelstuk van Yasmina Reza, komen de koppels Nancy en Alan (Kate Winslet en Christoph Waltz) en Penelope en Michael (Jodie Foster John C. Reilly) tegenover elkaar te staan in discussies over vrouwen, mannen, politiek en het oplossen van ruzies. De aanvankelijke reden voor hun samenkomst is nochtans eenvoudig. Zoals wij in de beginbeelden kunnen zien, hebben hun zoons Ethan en Zachary knallende ruzie gehad. De koppels willen het incident graag bespreken. Dit lijkt te lukken. De vier zitten om de salontafel, eten cobbler en proberen de gesprekken zo luchtig mogelijk te houden.
Alle goede bedoelingen ten spijt gaat het toch wringen. Voor Nancy en Alan is het verder prima, Ethan zal zijn excuses aanbieden aan Zachary, zand erover. Goed toch? Penelope verwacht wel iets meer. Heeft Ethan wel enig besef van wat hij heeft gedaan? Realiseert de tiener zich de gevolgen van zijn daad? Nancy en Alan, die liever zo spoedig mogelijk naar huis gaan, waarderen de badinerende toon niet.
Beetje bij beetje laat regisseur Roman Polanski de “gemoedelijke” samenkomst escaleren, dwingt hij de personages om door hun laagje beschaving heen te breken. De geëscaleerde ruzie tussen Ethan en Zachary schuift stilletjes naar de achtergrond, andere onderwerpen eisen de aandacht op. Zo is Alan advocaat en net bezig met een zaak over een potentieel gevaarlijk medicijn. Wat betreft Michael en Penelope is Alans werk absoluut verderfelijk. Michael heeft tenminste eerlijk werk als verkoper van meubilair, waar Alan dan minzaam glimlachen op neerkijkt. Nancy kan weer niet geloven dat Michael zo harteloos is geweest om de hamster van zijn dochter op straat te zetten. Zo volwassen als de toenadering begon, zo futiel eindigen de vier in de woonkamer.
De felle discussies in Carnage deden mij trouwens denken aan de polarisatie van vandaag.
Carnage wordt helemaal gedragen door de cast en het vileine script. Of de vier acteurs elkaar nou de kamer uitschelden of toenadering vinden, zij zijn in bloedvorm. Voor mij was Reilly de grootste openbaring. Hij is bekend van (flauwe) komedies, hij kan echt wel wat als dramatische acteur. Dat bewees hij op zich al met Boogie Nights, nu doet hij er nog een schepje bovenop. Eerst is hij de goedheid zelve, hoe meer de verhoudingen schuren, hoe groter de donderwolk boven zijn hoofd wordt, hoe sterker zijn heethoofdige karakter doorbreekt.
De felle discussies in Carnage deden mij trouwens denken aan de polarisatie van vandaag. Mensen die vastgeroest zitten in hun eigen mening, denken dat zij boven de rest staan, geen interesse (meer) hebben in andermans visie op de wereld. Misschien, hopelijk, dat wij als samenleving wel nog eens nader tot elkaar kunnen komen.
Roman Polanski/Christoph Waltz en Jodie Foster