Toen ik de IMAX-zaal van Pathé Arena verliet na de intense cinematrip van Avatar: The Way of Water, moest ik mijn gedachtes erover eens goed op een rijtje zetten. Want James Cameron heeft veel te vertellen. Heel erg veel. Zoveel dat ik er duizelig van werd. Ruim drie uur lang ben ik ondergedompeld geweest in de wereld van Pandora, een buitenaardse planeet die James Cameron … Lees verder Avatar: The Way of Water
Als toegewijd filmrecensent ben ik de gek die met deze tropische temperaturen een bioscoop bezoekt. Ik koos voor Ammonite, een film waarvan ik alleen wist dat Kate Winslet en Saoirse Ronan de hoofdrollen spelen. De zaal was leeg en heel even vroeg ik mij nog af of ik wel juist zat. Gezien F.C. Hyena maar twee zalen heeft, zou die vergissing een prestatie op zich … Lees verder Ammonite
In Carnage, gebaseerd op het toneelstuk van Yasmina Reza, komen de koppels Nancy en Alan (Kate Winslet en Christoph Waltz) en Penelope en Michael (Jodie Foster John C. Reilly) tegenover elkaar te staan in discussies over vrouwen, mannen, politiek en het oplossen van ruzies. De aanvankelijke reden voor hun samenkomst is nochtans eenvoudig. Zoals wij in de beginbeelden kunnen zien, hebben hun zoons Ethan en … Lees verder Carnage
De films van Charlie Kaufman worden altijd gekenmerkt door melancholie en een scheut surrealisme. The Eternal Sunshine of the Spotless bevat ook die tonen, al is de film wel wat positiever dan andere werken van de eigenzinnige scenarist. In dit romantisch drama, geregisseerd door Michel Gondry, maken we kennis met de verlegen Joel en de onvoorspelbare Clementine. Twee tegenpolen die zich desondanks tot elkaar aangetrokken … Lees verder The Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Mijn eigenlijke plan is om naar Murder on the Orient Express te gaan, helaas blijkt de populariteit van Johnny Depp nog altijd niet aan kracht te hebben ingeboet: de voorstelling is uitverkocht. Na even zoeken besluit ik dan maar te gaan voor The Mountain Between Us. Deze titel is geregisseerd door Hany Abu-Assad, die hiermee zijn eerste Hollywoodfilm heeft gemaakt. De regisseur schijnt een naam te hebben in het arthousewereldje, ik heb nog nooit van hem gehoord. Ik haal mijn kaartje, ga wat eten en als ik de zaal in wil blijkt mijn kaartje op mysterieuze wijze te zijn verdwenen. Gelukkig maak ik tegenwoordig een foto van elk kaartje dat ik koop en mag ik alsnog doorlopen.
1997 is de filmgeschiedenisboeken ingegaan als het jaar waarin James Cameron een boot liet zinken en elf Oscars won. Titanic groeide uit tot een onzinkbare blockbuster die de kassa’s deed kraken. Leonardo DiCaprio werd een posterboy en maakte zich onsterfelijk met “I’m the king of the world!” Het is nu wat jaartjes later en ik heb mij altijd afgevraagd wat ik nu van de film zou vinden. Met ruim drie uur is Titanic vespreid over twee schijfjes, die de twee delen van de film aangeven: het liefdesdrama tussen Jack en Rose en het zinken van de boot. Cameron maakt de kijker direct duidelijk dat er maar één echte hoofdrolspeler is: de Titanic. De camera vliegt en zoeft om en over het schip, alsof de regisseur zijn nieuwste speelgoed wil laten zien. Kijk mama, helemaal zelf gemaakt! Het is net een groot beest dat trots in het water ligt, klaar om zijn eerste stappen te zetten.
