Als liefhebber van het paranormale en onverklaarbare was ik helemaal gek van The X-Files. Het is een serie over twee FBI-agenten, Fox Mulder en Dana Scully. Grotere tegenpolen als personages kan je niet hebben. Fox is de zweverige complotdenker die gelooft dat zijn zusje door buitenaardse wezens is ontvoerd. Dana is de nuchtere analyst die met beide benen op de grond staat. In de kelder van het agentschap staan archiefkasten waar Fox de “X-Files” heeft ontdekt, onopgeloste zaken die al lang zijn vergeten. Dana wordt door haar bazen naar Fox gestuurd, om verslag uit te brengen van zijn activiteiten.

Volgens Fox is hij bezig voor de goede zaak, zijn bazen krijgen er echter de zenuwen van. De chemie tussen de tegenpolen, de verdwijning van Fox’ zusje en het spionerende gedrag van het management vormen de spanningsbogen van deze mysterieuze serie. Elke aflevering krijgen Fox en Dana te maken met monsters, bovennatuurlijke fenomen en wezens die uit andere dimensies komen.

De afleveringen zijn lang niet altijd hapklare, afgeronde verhalen. Als er monsters rondkruipen houden de makers hun origine gerust in het ongewisse. Het zorgt voor een onvoorspelbare, duistere sfeer. Elke keer vraag je je af hoe het zal aflopen, of de personages wel het einde halen. Die rafeligheid gaf The X-Files een prettig onbestemde toon. De kijker krijgt genoeg informatie en mocht alle details zelf in te vullen. Beschouw het als verhaaltjes in de trant van Lovecraft, maar dan wel met een update naar de jaren negentig.

Die rafeligheid gaf The X-Files een prettig onbestemde toon.

Wat mij tegenstond was de richting die maker Chris Carter insloeg na seizoen 6. Met name de seizoensfinale kwam zo dramatisch op mij over, dat ik mij afvroeg hoe dit verder zou moeten. De grens van het geloofwaardige was voor mij wel bereikt. Ik zag wel nog de film X-Files: I Want To Believe. En toen de serie opnieuw werd gestart, probeerde ik het weer op te pikken. Maar het zag er melig uit. Kolderiek bijna.

Ik wil The X-Files blijven herinneren als die ietwat ongrijpbare mysterieserie, met het koppel dat bestaat uit de gelover en de skepticus. Noem het een stuk nostalgie. Of de angst dat ik mij tegen deze briljante serie zou keren. Want nog altijd gaan mijn nekharen recht overeind staan bij die ijzige begintonen. “I want to believe”, aldus Fox. Dat wil ik hoe dan ook blijven doen. En natuurlijk: “The truth is out there”.