Toen ik voor het eerst de trailer van Portrait de la jeune fille en feu zag was ik niet heel erg enthousiast. Het wekte wel mijn nieuwsgierigheid, aan de andere kant vond ik het ook wat pseudo-literair overkomen. Natuurlijk is dat lastig te beoordelen naar aanleiding van een trailer, toch bespeurde ik een lichte “kijk-mij-eens-interessant-doen” sfeertje. Toen las ik een interview met de regisseuse, Céline Sciamma. Zij wilde een liefdesfilm maken over twee vrouwen, verteld vanuit een vrouwelijk perspectief. Geen uitzinnige seksscènes (zie Blue Is the Warmest Color), maar een subtiel liefdesavontuur. Misschien moest ik deze Franse titel toch een kans geven.

Het verhaal speelt zich af eind van de achttiende eeuw. Schilderes Marianne wordt naar een eilandje gehaald om de teruggetrokken Héloïse te vereeuwigen op het doek. Héloïse moet gaan trouwen met een Milanees, maar ziet dit niet zitten. Haar weigering om te poseren voor een portret is haar manier van protesteren tegen het huwelijk. Noch zij, noch Marianne zijn voorbereid op de vonk die hen zal treffen.

De hele film lang draaien de twee vrouwen om elkaar heen. Geven zich over aan hun verlangen naar elkaar. Stoten elkaar af. Komen weer terug. Er wordt geen geluidsband toegepast om hun liefde te onderstrepen, en Sciamma weigert pertinent om ons een stomende, alles ontladende seksscène te geven. Zo weet zij de spanning tussen Marianne en Héloïse vast te houden. Sowieso weten de twee actrices hun verlangen een geladen sfeer te geven. Elke scène weten zij te vullen met onderliggende erotiek.

Zij neemt haar publiek mee naar een wereld vol schoonheid en tragiek.

Portrait de la jeune fille en feu gaat trouwens niet alleen over deze verzengende liefde. Sciamma concentreert zich puur op het vrouw-zijn. Zo komt er ook abortus voorbij, menstruatie, hoe tussen vrouwen wordt geflirt en de positie die zij in deze periode hadden. Zij neemt haar publiek mee naar een wereld vol schoonheid en tragiek. Het was pas op het einde dat ik mij realiseerde dat er geen mannelijke personages waren. En dat ik die helemaal niet heb gemist.

Ik ben erg blij dat ik mij over mijn aanvankelijke oordeel heen heb gezet en gewoon naar deze film ben geweest. Het is door het lome tempo en focus op de personages niet voor geschikt voor elk publiek. Toch zou ik zeker aanraden deze titel te gaan kijken in de bioscoop. Het deed mij ergens denken aan de magische sfeer van The Piano. Maar dan wel met alleen vrouwen. Sterke, op zichzelf staande vrouwen.