Mijn vader wilde dolgraag Once Upon a Time… in Hollywood zien. Ik ook. Dus gingen we er samen naartoe. Deze titel kan gerust de meest geanticipeerde en gehypte film van het jaar worden genoemd. Waarom? Misschien omdat dit Quentin Tarantinos één na laatste film is. Dat het deels gaat over de beruchte Charles Maonson. De aanwezigheid van een sterrencast. Hoe dan ook, Once Upon a Time… in Hollywood kon na alle hype alleen maar tegenvallen. Vandaar dat ik probeerde om mijn verwachtingen zo laag mogelijk te houden, dat ging maar lastig. Mijn vrees bleek ongegrond. Tarantino brengt zijn meest volwassen film tot nu toe uit.
Hij vertelt het plotloze verhaal van acteur Rock Dalton en zijn stuntman Cliff Booth. Rick moet toezien hoe zijn gloriedagen beginnen te vervagen, en neemt maar wat klussen aan in “spaghetti” westerns. Zijn buurman is de gevierde regisseur Roman Polanski, die samen is met Sharon Tate. Zij gaat helemaal op in het hippietijdperk. Cliff leeft intussen met zijn hond in een trailer. Rick probeert zijn eigenwaarde terug te vinden en windt zich op over de hippies.
Tarantino keert met zijn nieuwste werk terug naar de wijdlopige vertelwijze van Pulp Fiction. Al gebruikt hij ditmaal geen hoofdstukken, en gaat hij met lange, soepele camerabewegingen over naar andere personages. Zo wordt de indruk gewekt dat deze titel eerder één episch verhaal over meerdere personages is, dan een verzameling korte verhalen die door verschillende personages wordt gedragen.
Once Upon a Time… in Hollywood is als waden door stil strandwater met een akelige rotsbodem.
De regisseur houdt ervan de periode van Rick en Cliff tot in detail tot leven te wekken. En dat geldt ook voor de personages. Het geeft de personages diepte, tegelijkertijd vormt het ook een valkuil. Zowel mijn vader en ik zijn het erover eens dat Once Upon a Time… in Hollywood net te lang duurt. Voor hem hoefde de eerste scène tussen Rick en Trudi niet, voor mij voelde de ontmoeting tussen Cliff en George Spahn een beetje als een doods moment.
Dit neemt niet weg dat er een broeierige sfeer heerst. Once Upon a Time… in Hollywood is als waden door stil strandwater met een akelige rotsbodem. Je ziet het gevaar niet, het is absoluut voelbaar. Je weet dat de trekker zal worden overgehaald. En als dat gebeurt trakteert Tarantino de kijker op zijn best geregisseerde geweldsscènes. Wat pas echt binnenkomt is het slot. Met Death Proof, Inglourious Bastards, Django Unchained en The Hateful Eight verliet ik vol adrenaline de zaal. Nu wist Tarantino mij zowaar te ontroeren. En inderdaad: het einde mag niet verklapt worden.
Eén ding ben ik met je eens.. het einde mag niet verklapt worden. Verder vond ik Once upon a time vooral een slome film vol onsamenhangende scenes. Het acteerwerk is subliem, maar dat redt deze film niet in mijn ogen. Teveel dialogen die nergens toe leiden, teveel informatie waarvan je als kijker denkt ‘oeh, dat komt straks vast nog wel terug’ en die veelal slechts verfraaiing bleken te zijn, alles voelt zo… uitgerekt.
Nee, ik had mijn verwachtingen niet te hoog staan (die had ik al bijgesteld na Hateful Eight), maar dit was werkelijk zonde van mijn tijd.
De 60s setting is prima gedaan, het acteerwerk liegt er ook niet om, maar het VERHAAL zelf… de FILM waar het om draait… dat hangt als losse draadjes aan een zelfgebreide trui. Een keer trekken en heel het kledingstuk ligt op de grond.
Erg jammer… Once upon a time in Hollywood is een sprookje dat ik voortaan laat liggen.