Iedere keer als ik Pulp Fiction kijk raak ik verdwaald in discussies over hamburgers, pijnlijke stiltes, gesmokkelde horloges en het belang van goede koffie. Pulp Fiction is een bonte verzameling van stijlen, personages en verhaallijnen die alles en tegelijk niets met elkaar te maken hebben. Eerst hebben we een stel dat een restaurant gaat overvallen, gevolgd door twee gangsters op weg naar een klus, het verhaal van een bokser die met die gangsters te maken krijgt, een date die niet helemaal goed verloopt en zo gaat het maar door.

Visueel gezien heeft Pulp Fiction een dynamischer karakter dan Quentin Tarantinos eersteling Reservoir Dogs. Speelde dit rauwe debuut zich af op één locatie, Pulp Fiction is letterlijk overal aanwezig. Tarantino gaat van restaurantjes naar burgerhuizen, morsige clubs, de straat, kelders en wapenwinkels. Elke plek heeft zijn eigen personages met hun unieke verhalen, stijl en toon. Precies wanneer je denkt te weten waar het naartoe gaat, neemt Tarantino doodleuk een nieuwe bocht en zet vol in voor een nieuwe lijn.

Inhoudelijk grip krijgen op dit filmische epos is dan ook onmogelijk. Voor de ene verhaallijn is afgerond dient zich alweer de volgende aan. Personages lopen rustigweg van de ene plot naar de andere. Tarantino is zo verschrikkelijk verliefd op zijn idiosyncratisch universum waarin dat het lastig is om er niet in mee te gaan. Zijn toewijding werkt zo aanstekelijk dat hij de aandacht gedurende tweeëneenhalf uur weet vast te houden. Zelfs nu nog word ik verrast door de vele wendingen van het script. Er wordt volop gekletst over triviale onderwerpen (“Royale with cheese” is een klassieker) en natuurlijk zijn er geweldsuitbarstingen met ironische ondertoon. Probeer maar eens niet te grinniken om “Oh, I’m sorry, did I break your concentration?”.

daniel day-lewis wilde heel erg graag de rol van vincent vega

Dat Pulp Fiction nog overeind blijft is ook voor een groot deel aan de cast te danken. Van John Travolta en Samuel L. Jackson tot Bruce Willis en Harvey Keitel, iedereen is in topvorm en weet zich perfect te redden in deze filmische gekte. De teksten hebben zo’n vanzelfsprekende toon dat ik direct geloof dat twee gangsters het hebben over het belang van voetmassages. Om in de volgende scène een groep jongens af te knallen. Deze titel staat niet voor niets bekend als Tarantinos meesterwerk en een van de beste films uit de filmgeschiedenis. Vierentwintig jaar na dato weet Pulp Fiction met al zijn schwung nog steeds binnen te komen.

Quentin Tarantino/John Travolta en Samuel. L. Jackson