Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Het maakt helemaal niet uit waar de gebroeders Coen zich aan wagen. In welk genre ze ook filmen, welke acteurs ze ook hebben, op wiens bronmateriaal ze zich ook baseren, er komt altijd iets mafs uit. Iets dat schuurt tegen het surrealisme. Oh Brother, Where Art Thou, zeer losjes gebaseerd op de Odyssey van Homerus, weerspiegelt dit perfect. Tijdens de Depressie in Amerika weten drie niet al te snuchtere gevangenen te vluchten. Ziehier Everett (George Clooney in een glansrol), Pete en Delmar, op weg naar een grote schat die Everett ergens heeft begraven. Dit is de plot waar de Coens mee werken. Het vormt een goed excuus om excentrieke figuren op te laten draven, countryliedjes te zingen en een presidentsverkiezing een onverwachte wending te geven.
Strikt genomen gebeurt er helemaal niets in deze dromerige komedie. Dat het toch de aandacht weet vast te houden, komt niet alleen door de stijlvaste handen van de Coens. Ook de acteurs werken goed mee. John Goodman is prachtig als de levensgevaarlijke zakenman. Holly Hunter is erg leuk als Everetts vervreemde vrouw. Tim Blake Nelson en John Turturro zijn perfect als sidekicks.
En George Clooney laat maar weer eens zien dat hij een ijzersterke komedieacteur is. Moeiteloos zet hij een zelfingenomen gevangene met gladde praatjes neer. En met een voorliefde voor Dapper Dan Pomade. Probeer maar eens niet te lachen als hij van een winkelier een blikje eist.
Ik heb deze titel vaker gezien, nu pas valt mij op hoe de Coens Oh Brother, Where Art Thou? in elkaar hebben gezet. Everett, Pete en Delmar vluchten, nemen ergens pauze, komen een markant figuur tegen en raken op een zijspoor, vluchten, en dan gaat het cirkeltje weer rond.
Strikt genomen gebeurt er helemaal niets in deze dromerige komedie.
In de handen van andere filmmakers zou dit tot een schetsmatige film hebben geleid, de Coens beschikken over de nodige vakmanschap. De formule die wordt toegepast valt niet meteen op. De zijsporen zijn bovendien zo geestig dat je vooral wil weten wat voor absurditeiten er in de volgende scène klaarstaan.
Het geniaalste is als de Coens alle lijnen in een ongerijmd slot aan elkaar knopen en met het laatste shot knipogen naar het begin. Alsof ze zo willen zeggen “ja, we zijn weer terug, we hebben lol gehad, nu is het afgelopen”. Precies dat soort film is Oh Brother, Where Art Thou?: om plezier te hebben.
Oh, en dit nummer (evenals de complete soundtrack), is echt een hit, als je het mij vraagt.