Na een weekend met weinig slaap heb ik zin in nostalgie. Ik heb Jumanji vroeger vaak genoeg gezien, nu het “vervolg” in de Pathé zalen draait (niet eens in De Filmhallen? Serieus?) is het tijd om deze jaren negentig klassieker nog eens te kijken. In 1969 ontdekt de jonge Alan Parrish een geheimzinnig spel, Jumanji. Dit spel heeft als voordeel dat het zelfstandig werkt. Het enige wat de speler moet doen is de dobbelstenen gooien, de stukken bewegen vanzelf over het bord. Het nadeel van zo’n zelfwerkend spel is dat er ook bovennatuurlijke krachten meespelen. Alan wordt in de wereld van het spel gezogen, om 26jaar later bevrijd te worden door Judy en Peter. Terwijl ze proberen het spel uit te spelen komt er een complete jungle het bord uitgestormd.
Als een film het vooral moet hebben van de effecten, kan het voorkomen dat de titel 23 jaar na de opnames wat… gedateerd over kan komen. Die leeuw vond ik als jochie van zeven doodeng, nu is het eerder een aandoenlijke animatie die het niet slecht zou doen in een computerspel. Net als de apen die de keuken overhoop halen of olifanten die door de muur breken. Opvallend genoeg zijn de gewone effecten (ofwel niet uit de computer maar met handarbeid in elkaar gezet) wel nog overtuigend. Als het huis is veranderd in een donkere, stomende jungle, kan ik de drukkende warmte bijna voelen. Het drijfzand is weer minder overtuigend, de reusachtig spinnen des te meer.
Robin Williams mag zich uitleven als de volwassen versie van Alan Parrish. Wie er verder meedoen (zoals een jonge Kirsten Dunst) maakt niet zoveel uit, Williams eist hoe dan ook de aandacht op. Hij heeft 26 jaar lang in de jungle gezeten en heeft één en ander gemist in de echte wereld. Hij is volwassen maar heeft nog steeds de geest van een jongetje en dat levert erg geestige situaties op. Als hij tegenover zijn kalverliefde Sarah Whittle staat spatten de vonken er vanaf. Hij windt zich nog steeds op over gebeurtenissen van jaren geleden, zij is inmiddels verder gegaan met haar volwassen leven. Juist die energie geeft Jumanji zijn charme.
Jumanji staat in het hokje “familievermaak” en is lang niet zo eng meer als in 1995, voor het jonge publiek is dit misschien net iets te heftig. Er komen ingewikkelde en beladen thema’s in voor (ouders die zijn overleden, spelletjes met de tijd), en ik kan mij goed voorstellen dat kleine kijkers naar adem happen bij de actiescènes. Geen perfecte titel, wel erg leuk om weer eens op te zetten.
Joe Johnston/Robin Williams en Bonnie Hunt