Hoofdpersoon Lockhart krijgt van zijn werkgevers een simpele opdracht: ga naar een spa diep in de Zwitserse Alpen en haal onze CEO (Pembroke) terug in verband met een fusie. Als Lockhart in het enorme kasteel aankomt wordt hem vriendelijk doch dringend duidelijk gemaakt dat hij niet zomaar patiënten kan meenemen. Na een goed gesprek met de directeur krijgt hij uiteindelijk toch toestemming om Pembroke in ieder geval te spreken. Opgelucht wil Lockhart even terug naar het hotel om bij te komen van de reis, door een ongeluk komt hij in het gips terecht. Voorlopig zit hij vast in de spa. Hoe langer hij er zit, hoe meer zijn achterdocht groeit over hoe de patiënten behandeld worden.

Gore Verbinski wil het de kijker niet te makkelijk maken met A Cure for Wellness. In deze bijna tweeëneenhalf uur durende psychologische horror neemt hij zijn publiek mee in een desoriënterend doolhof waarin alle houvast verdwijnt. We zien het verhaal helemaal door de ogen van Lockhart, die moeite krijgt de realiteit te onderscheiden van zijn toenemende waanbeelden. Zitten er nu echt palingen in het water, of dit is alleen een product van zijn eigen fantasie? Hoe dieper hij doordringt in de gangen van de spa, hoe surrealistischer het verhaal wordt. En dan is er nog de jonge patiënte Hannah, die een dubieuze rol speelt in dit “wellness centrum”.

A Cure for Wellness heeft prachtige beelden die het magisch-realistische sfeertje benadrukken. Verbinski legt in het begin de nadruk op ogen. In een shot wordt een oog via een vergrootglas uitvergroot, in een andere scène kiest Verbinski voor een shot via het oog van een Elandskop. De spa heeft een klinische uitstraling. Er zijn overwegend witte kleuren, de gangen zijn uitgestrekt en kronkelen alle kanten op. Het doet denken aan de vervreemdende sfeer van Het Slot van Kafka, overgoten met een flinke dosis horrorgotiek.

Het nadeel is dat Verbinski te lang in dit doolhof blijft ronddolen. Er zijn genoeg scènes die op zich een kunstwerk vormen, maar waarvan ik mij ook afvraag wat ze aan het verhaal toevoegen. En of ze niet wat korter hadden gekund. Als Lockhart en Hannah in het café zitten bijvoorbeeld. Waarom besluit Lockhart voor beide bier te bestellen, terwijl hij weet dat Hannah nooit buiten is geweest, laat staan alcohol heeft gedronken? A Cure for Wellness voelt op deze manier onnodig gerekt en voor mij gaat dat ten koste van de spanning. Dat is zonde, want wanneer duidelijk wordt wat er precies gaande is, vallen alle stukjes netjes in elkaar. Dan blijkt de film een fantastische, gitzwarte horrorfilm te zijn.

Gore Verbinski/Dane DeHaan en Mia Goth