De auteursrechten op kinderklassieker Winnie the Pooh zijn verstreken. Het boek is vanaf nu publiek domein. Dit betekent dat iedereen er alles mee kan doen. De vraag is, wat zou jij doen? Rhys Frake-Waterfield wist het wel. Hij wilde dolgraag de lieve, knuffelige, altijd naar honingzoekende beer transformeren in een kwijlend en onverslaanbaar monster. Ofwel, Winnie the Pooh werd Winnie the Pooh: Blood and Honey. … Lees verder Winnie the Pooh: Blood and Honey
Beau Is Afraid. Dat was… iets. Ik probeer al een paar dagen te bedenken hoe ik vat kan krijgen op dit monster – want dat is het – maar Ari Asters nieuwste, ehm, film(?), zit zo tjokvol symboliek en wordt zo sterk geleid door zoveel verschillende associaties, dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen. Ik denk aan Het Proces van Franz Kafka. David … Lees verder Beau Is Afraid
Voor een paar glorieuze minuten dacht ik, “eindelijk, met Scream VI is de formule omgegooid!” Het eerste slachtoffer van Ghostface is ditmaal een docent Filmwetenschappen (leuke cameo van Samara Weaving) die het opneemt voor slashers. Ze noemt dit genre zelfs artistiek verantwoord. Uiteraard wordt ze even later in een donker steegje gelokt en overhoop gestoken. Als je zelf het genre zo goed doorhebt, waarom laat … Lees verder Scream VI
Dat Kevin Williamson Scream 2 bedoelde als een logische voortzetting van het verhaal kan ik nog begrijpen. Het is ook volkomen volgens de verwachtingen dat de moorden uit Scream de inspiratie vormen voor de fictieve horror-reeks Stab, en dat deze films razend populair worden in het universum van Scream. Dat Williamson nog een los eindje uit het eerste deel wilde oplossen is ook nog redelijk … Lees verder Scream 3
Als ik het goed heb begrepen wilde scenarist Kevin Williamson van Scream 2 een oprechte voortzetting van het verhaal maken. Geen simpele geldgrabberij dus. Een heuse exploratie van wat er verder met de personages gebeurt. Weet je bijvoorbeeld nog dat in Scream Cotton Weary zijn straf afwachtte? Sidney had hem beschuldigd van de verkrachting en moord op haar moeder. In dit deel krijgt hij de … Lees verder Scream 2
Ik kocht SX_Tape omdat er op de hoes een opmerkelijke regel staat geschreven: “SX_Tape zet je voortdurend op het verkeerde been, en laat je bang en perplex achter.” Misschien ben ik te bevooroordeeld, maar de hoes straalt nou niet die kwaliteit uit. Ik verwachtte eerder een slap aftreksel van V/H/S, een verzameling korte horrorfilms die via een overkoepelend narratief aan elkaar zijn geregen. Is de … Lees verder SX_Tape
Wat als Stephen King een culinaire thriller schrijft? Volgens mij komt het resultaat in de buurt van The Menu, een satirische horrorfilm over eten. Een groepje gasten, onder wie Tyler en Margot, zijn door de beroemde chef-kok Slowik uitgenodigd voor een unieke gastronomische ervaring. Slowik werkt samen met zijn leger aan koks om de verfijndste zee-gerechten op te dienen. Tyler, een “foodie” met oneindig veel … Lees verder The Menu
Het is een tijd geleden sinds ik de ironische horrorkomedie The Final Girls heb gezien. Een titel in de geest van Scream, maar dan met een mooie, achterliggende gedachte. Ironie met een goed verhaal, zogezegd. The Babysitter, geregisseerd door McG, lijkt uit hetzelfde vat te willen tappen. Cole, een jongen van zo twaalf jaar, is bang voor zo’n beetje alles, en is de enige leerling uit zijn klas die nog een babysitter heeft, de ongelooflijk sexy Bee. Op een avond besluit hij Bee stiekem in de gaten te houden. Immers, als zijn goede vriendin Melanie gelijk heeft, zal Bee zich overgeven aan flink wat seksuele activiteiten. Maar Cole komt erachter dat haar activiteiten alles behalve seksueel zijn.
Hush, die gaat over de doofstomme schrijfster Maddie, begint sterk. Als Flanagan haar introduceert staan alle omgevingsgeluiden op scherp, daarna verdwijnen die geluiden naar de achtergrond. Het wordt stil. Heel erg stil. We zitten nu in de wereld van Maddie. Terwijl ze zit te broeden op het einde van haar roman, loopt er buiten een psychopaat rond. Gewapend met pijlen en een handboog en zijn gezicht verscholen achter een masker, is deze mensenjager de buurt onveilig aan het maken. Maar omdat geluiden niet tot Maddie binnendringen duurt het even voor ze beseft wat er aan de hand is. En als dat begrip is binnengekomen barst de hel los. Flanagan blijft steeds het geluid manipuleren zodat hij zijn publiek zowel in als buiten Maddies belevingswereld kan plaatsen.
