Dat Kevin Williamson Scream 2 bedoelde als een logische voortzetting van het verhaal kan ik nog begrijpen. Het is ook volkomen volgens de verwachtingen dat de moorden uit Scream de inspiratie vormen voor de fictieve horror-reeks Stab, en dat deze films razend populair worden in het universum van Scream. Dat Williamson nog een los eindje uit het eerste deel wilde oplossen is ook nog redelijk … Lees verder Scream 3
Als ik het goed heb begrepen wilde scenarist Kevin Williamson van Scream 2 een oprechte voortzetting van het verhaal maken. Geen simpele geldgrabberij dus. Een heuse exploratie van wat er verder met de personages gebeurt. Weet je bijvoorbeeld nog dat in Scream Cotton Weary zijn straf afwachtte? Sidney had hem beschuldigd van de verkrachting en moord op haar moeder. In dit deel krijgt hij de … Lees verder Scream 2
Ik kocht SX_Tape omdat er op de hoes een opmerkelijke regel staat geschreven: “SX_Tape zet je voortdurend op het verkeerde been, en laat je bang en perplex achter.” Misschien ben ik te bevooroordeeld, maar de hoes straalt nou niet die kwaliteit uit. Ik verwachtte eerder een slap aftreksel van V/H/S, een verzameling korte horrorfilms die via een overkoepelend narratief aan elkaar zijn geregen. Is de … Lees verder SX_Tape
Wat als Stephen King een culinaire thriller schrijft? Volgens mij komt het resultaat in de buurt van The Menu, een satirische horrorfilm over eten. Een groepje gasten, onder wie Tyler en Margot, zijn door de beroemde chef-kok Slowik uitgenodigd voor een unieke gastronomische ervaring. Slowik werkt samen met zijn leger aan koks om de verfijndste zee-gerechten op te dienen. Tyler, een “foodie” met oneindig veel … Lees verder The Menu
Het is een tijd geleden sinds ik de ironische horrorkomedie The Final Girls heb gezien. Een titel in de geest van Scream, maar dan met een mooie, achterliggende gedachte. Ironie met een goed verhaal, zogezegd. The Babysitter, geregisseerd door McG, lijkt uit hetzelfde vat te willen tappen. Cole, een jongen van zo twaalf jaar, is bang voor zo’n beetje alles, en is de enige leerling uit zijn klas die nog een babysitter heeft, de ongelooflijk sexy Bee. Op een avond besluit hij Bee stiekem in de gaten te houden. Immers, als zijn goede vriendin Melanie gelijk heeft, zal Bee zich overgeven aan flink wat seksuele activiteiten. Maar Cole komt erachter dat haar activiteiten alles behalve seksueel zijn.
Hush, die gaat over de doofstomme schrijfster Maddie, begint sterk. Als Flanagan haar introduceert staan alle omgevingsgeluiden op scherp, daarna verdwijnen die geluiden naar de achtergrond. Het wordt stil. Heel erg stil. We zitten nu in de wereld van Maddie. Terwijl ze zit te broeden op het einde van haar roman, loopt er buiten een psychopaat rond. Gewapend met pijlen en een handboog en zijn gezicht verscholen achter een masker, is deze mensenjager de buurt onveilig aan het maken. Maar omdat geluiden niet tot Maddie binnendringen duurt het even voor ze beseft wat er aan de hand is. En als dat begrip is binnengekomen barst de hel los. Flanagan blijft steeds het geluid manipuleren zodat hij zijn publiek zowel in als buiten Maddies belevingswereld kan plaatsen.
Het eerste semester van het derde jaar proza loopt op zijn eind. Dit betekent dat mijn aandacht volledig wordt opgezogen door een kort verhaal dat ik over zo’n twee weken mag inleveren. Hopelijk kan het de goedkeuring van mijn docenten. En krijg ik direct te horen of ik rijp genoeg ben voor het vierde jaar. Het is zeer noodzakelijk in deze periode de ontspanning op te zoeken. In het snuffelwinkeltje in ons winkelcentrum heb ik een tijdje geleden weer wat titels gekocht. Waaronder deze. Hij blijkt in 2017 te zijn uitgekomen en is nu al terechtgekomen in deze winkel. Met korting. De abominabele score op IMDB maakt het plaatje compleet. Ik heb wel zin in iets slechts. De plot klinkt als een krampachtig poging om traditionele horror in een nieuw jasje te steken. Een kistje waarin een demon zit wordt door twee Arabiërs begraven in de woestijn.
Toen ik afgelopen weekend The Killing of a Sacred Deer ging kijken, stommelde er op het laatste moment nog een echtpaar binnen. De man vond het nog nodig luidkeels commentaar te geven. Natuurlijk gingen ze achter mij zitten. Gelukkig hield hij zich tijdens de film rustig en kon ik genieten van mijn eerste kennismaking met de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Hij opent de film op grandioze wijze: het eerste shot is dat van een opengesneden borstkas waarin een roze hart klopt. Er klinkt klassieke muziek, de camera zoomt langzaam uit. De bebloede handen van chirurg Steven, wiens patiënt na de operatie overlijdt, worden zichtbaar. Het is zonder meer een spectaculaire introductie van een personage.
Ik heb dit waanzinnige debuut van David Lynch op DVD en videoband en heb hem al een keer in het Filmmuseum gezien. Nu de documentaire David Lynch: The Art Life is uitgebracht, draait Eraserhead weer even opnieuw in de bios. Ik heb voor de zekerheid gereserveerd, dit bleek niet nodig: er zitten nog geen tien mensen in de zaal. Wat wil je, met een zwartwit film waarin nachtmerriebeelden en -geluiden de overhand hebben. Zelfs een eetscène wordt als een onsmakelijke en zwartkomische gelegenheid in beeld gebracht. “Rode draad” in het verhaal is Henry (met het meest markante kapsel uit de filmgeschiedenis) die leeft in een wereld doordrongen van een broeierige, industriële sfeer. Zijn ogen zijn gevuld met achterdocht en angst en hij balanceert op het randje van werkelijkheid en waanzin. Eén duwtje en hij stort in.
