Het werd tijd om mijn DVD verzameling weer eens te raadplegen en mijn oog viel op Annabelle. Het is een horrorfilm over een behekste pop dat het leventje van een jong gezin ontregeld. Onpretentieus vermaak, een verhaal zonder veel diepgang. Daar heb ik ook zin in, zo nu en dan. Dat het bovendien is gebaseerd op de pop die ook voorkomt in het veel betere The Conjuring, maakte mij extra nieuwsgierig. Dat de pop uiteindelijk enger blijkt te zijn dan de film zelf is een beetje jammer. Maar hé, je kan niet alles hebben.

John (Ward Horton) en Mia (Annabelle Wallis) zijn net het slachtoffer geworden van een gewelddadige huisinvasie en besluiten daarop te verhuizen. In hun nieuwe woning beginnen er nogal vreemde dingen te gebeuren, met name rondom een vintage pop die John voor Mia heeft gekocht. Het doet denken aan een satanische versie van Chucky, persoonlijk denk ik dat de pop uit Annabelle de piekharige Chucky als tussendoortje lust.

Als er puur wordt gekeken naar wat Annabelle te vertellen heeft, werden de clichés aan elkaar geregen: duivelsaanbidding, demonen die bezit namen van lichamen en natuurlijk een verdomd enge pop. Het viel mij nog mee dat niemand Mia voor gek verklaart als ze bij hoog en laag zweert dat er iets niet in de haak is.

Toch waren er clichés die werkten. Wanneer Mia alleen thuis was en ineens een klein meisje zag in de kamer van haar baby. Of als de pop in beeld kwam. Met die grote ogen die iets van demonisch genot uitstraalden, de vuurrode lippen en loshangende onderkaak, voelde ik toch iets van ongemak. Zo’n ding wil je toch niet in huis hebben, en al zeker niet bij je kindje op de kamer? Ook de demonen waren aardig gelukt, ze deden mij zelfs een beetje denken aan de nachtmerriesfeer van The Conjuring en Insidious.

Annabelle is het soort film dat je op een zondagavond kijkt, met je verstand op nul. Het is fijne wegkijkhorror met wat lekkere griezelmomenten. Niets meer, niets minder.

23-4-2017/John R. Leonetti/Annabelle Wallis en Ward Horton