Tijdens de opnames van Under the Cherry Moon besloot Zijne Koninklijke Slechtheid Prince, die al de hoofdrol speelde, dat hij ook wel de regie op zich kon nemen. De in zwartwit geschoten beelden benadrukken de speelse charme van het verhaal, de muziek is swingend en funky. Dit had een vrolijke, vederlichte romantische komedie kunnen worden. Niet gedenkwaardig, wel geslaagd. Met Prince zowel voor als de achter de camera is het resultaat… anders? Apart? Bijzonder? Het verhaal op zich is niet eens zo ongewoon.

Prince en Jerome Benton spelen de broers Christopher en Tricky, zwendelaars die steenrijke en naar liefde hunkerende vrouwen oplichten. Als Christopher verliefd wordt op Mary Sharon komen alle verhoudingen onder zware hoogspanning te staan.

Prince gebruikt het doorsnee verhaaltje als podium voor zijn eigen eenman-show. Leuk idee, het werkt alleen niet. Prince laveert onhandig tussen slapstick, drama en romantiek, laat onbeslist welke toon Under the Cherry Moon nou moet hebben. Zo losjes en licht als de film zich voordoet, zo onnodig zwaarmoedig is het einde. Dat slaat sowieso dood omdat geen van de personages progressie doormaken.

Als acteur is Prince niet veel beter. Om het te vergelijken met muziek, hij is meester in het spelen van één enkele klank. Een klank die aan elkaar hangt van maniërisme (die grote, rollende ogen, godallemachtig) en met moeite overeind wordt gehouden door Princes androgyne verschijning. Ja, hij heeft charisma. Dat werkt uitstekend als hij uitzinnige concertbezoekers vermaakt. Zoals hij zichzelf in beeld brengt is Prince potsierlijk. Een parodie op de zwijgende filmster.

Nog pijnlijker is Kristen Scott Thomas, die met Under the Cherry Moon haar eerste filmrol te pakken had. In één shot zag ik wel een vage gelijkenis met Lillian Gish, maar Scotts rol behelst niets meer dan voor de camera staan miepen over haar zielige leven. Het schijnt dat Scotts moeder haar tijdens de première had toegefluisterd dat dochterlief zich geen zorgen moest maken. Er zouden echt nog veel betere aanbiedingen volgen. Daar kreeg zij gelukkig gelijk in.

De almachtige funkmeester kan musiceren, dansen en zingen wat hij wil, Under the Cherry Moon is een debacle. Misschien leuk voor de fanatieke bewonderaars.

Om evengoed op een positieve noot te eindigen: de muziek is echt fantastisch. Under the Cherry Moon bracht nauwelijks iets op (behalve dan een gulle lading Razzies), de soundtrack behoort tot het beste wat de muzikant heeft gemaakt. Als Prince zich alleen dáár nou op had geconcentreerd…