Voor een film met Arnold Schwarzenegger begint Commando met een opvallend tam sterfgeval. Iemand wordt neergeschoten en zakt kreunend in elkaar. Dit is een schietpartij zoals ik die zou verwachten in de gemiddelde thriller of actiefilm. Maar toch zeker niet in een titel met de Australische bonk spieren in de hoofdrol? Gelukkig verandert Commando van toon zodra Schwarzenegger in beeld komt. Eerst richt de camera zich op de opgepompte biceps. Daarna verschijnt zijn gebeeldhouwde kop in het frame. Die stoïcijnse staar van hem brandt dwars door het beeld. Dan weet ik, nu gaat het pas echt van start.
De voormalige bodybuilder is Matrix, een ex-commando die zich met zijn dochtertje heeft teruggetrokken in de bergen en heel duidelijk een gelukkig leven met haar leidt. Ze eten samen ijs, laten schattige berichten voor elkaar achter op de koelkast en genieten samen van de lunch.
Het zijn heel herkenbare en ongedwongen situaties die duiden op een liefdevolle band tussen vader en kind. Waar de moeder is gebleven, hoe het meisje naar school gaat, wie zij precies is, ik heb werkelijk geen idee. Is dat ook belangrijk? Absoluut niet. Wel belangrijk is dat Matrix wordt gedwongen om zijn rol van schietgrage commando op te pakken. (Want “plot”.)
Dat is natuurlijk precies de reden waarom ik Commando heb uitgekozen. Ik wil Schwarzenegger zien als actieheld. Terwijl hij de überfoute oneliners aan elkaar rijgt gooit hij met granaten, hakt armen af en pompt zijn tegenstanders vol lood. Hij sloopt telefoonhokjes, springt uit vliegtuigen en incasseert klappen alsof hij van ijzer is gemaakt. Als er geen wapens in de buurt zijn kan de bruuske commando rekenen op zijn stalen vuisten.
De actiescènes gaan vergezeld met synthesizermuziek, slecht is slecht, goed is goed, vijanden praten met een dik accent en vrouwen dienen als versiersel (de misogynie wordt nauwelijks verhuld) of om het verhaal vooruit te helpen. Alhoewel Steven E. de Souza (Die Hard) meeschreef aan het script wemelt Commando van de clichés en duurt het even voor de film zijn spieren laat zien.
Alles bij elkaar is Commando een nietszeggende schietfilm waarin Schwarzenegger alle ruimte krijgt om zijn stevige fysiek te showen. Zolang hij niet te veel lult (en vooral niet grijnst, want een grijnzende Schwarzenegger zorgt voor nachtmerriebeelden) en zich beperkt tot het in elkaar meppen van schurken komt het verder wel goed.
Ja, wat valt er verder nog over te zeggen. Alleen dat ik voor een steviger begin had gekozen. Ik zweer het, dat moet één van de meest laconieke sterfscènes ooit zijn.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.