Numb, een docudrama over Iraanse kinderen op een kleuterschool, is een merkwaardige film. Eerst denk ik dat het gaat om een pure documentaire. Dit dankzij zijn provisorische karakter, met dialogen die ter plekke bedacht lijken te worden. De camera houdt de volwassenen zoveel mogelijk buiten het frame, de jonkies worden voorbereid op de licht-absurde wereld vol religieuze tradities. Maar Numb ziet er ook weer zo geënsceneerd uit dat ik algauw denk, “dit is duidelijk geregisseerd.” Geen probleem, natuurlijk.
Amir Toodehroosta heeft de beschikking over kinderen die een stevig potje kunnen acteren. De beelden zijn prachtig belicht. Er is gekozen voor camerahoeken om het dramatische gehalte flink te verhogen. Kortom, dit zou wel wat kunnen worden.
En toch schuurt er iets. Toodehroosta wil ons zo graag vertellen over de problemen in de Iraanse samenleving dat hij de richting een beetje kwijtraakt. Hij laveert tussen de kinderen en de verschillende lijntjes zonder echt bij iemand stil te staan. Hink-stap-sprong gaat hij van pesterijen naar misbruik naar een jongetje dat dolgraag een broertje wil maar een zusje krijgt, en nog meer zaken die hij even onder de aandacht wil brengen.
Numb lijdt daarnaast onder kunstmatig drama. Zo is er een pestkop die zich geleidelijk ontwikkelt tot een soort minipsychopaat en een meisje dat leidt onder de grijpgrage handen van haar stiefvader. Ik weet, dit soort narigheden doen zich ook voor in de echte wereld. En die rottigheid beperkt zich ook zeker niet tot Iran. Toodehroostas uitwerking voelt alleen vlak. De ellendigheid komt nooit echt aan. Het laat eerder een vieze smaak achter. Even spoelen en het is weer weg.
In het laatste half uur lijkt Numb op wonderbaarlijke wijze samen te komen. Voor even denk ik, “en nu klikt het!” Helaas is de afsluiting dan weer rafelig. De kinderen waarvan ik graag meer wil weten (even serieus, dat meisje, hartverscheurend) blijven verstopt in de schaduw van het narratief. De kleuters waarvan ik denk “het zal wel” krijgen juist alle aandacht.
Soms weet Numb impact te maken. Helaas oogt het nog vaker als een kind dat door de kleuterschool draalt, zonder te weten in welk lokaal hij of zij moet zijn. Als Numb is afgelopen blijft er één vraag hangen: wat was hier nou de bedoeling van? Wat ik eerder al aangaf, Toodehroosta had veel om te zeggen. Zoveel dat het beloftevolle materiaal verloren gaat.
Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.