Bray Wyatt (ofwel Windham Rotunda) is overleden. Bezweken aan een hartaanval. Ik ben in shock. Zelfs nu ik deze woorden schrijf kan ik zijn dood niet bevatten. Hij zal door fans herinnerd worden als de WWE-ster die vele gedaantes aannam, zich als een Method-acteur in duistere personages verstopte.

Ik heb hem meegemaakt als The Fiend, een soort demon die in 2019 voor het eerst de worstelring betrad. Wat dit karakter precies moest voorstellen, ik heb nog steeds geen idee. Maar man, hij had genoeg charisma om de arena te vullen. De sfeer kreeg iets ijselijks als hij ten tonele verscheen. En dan kon hij ook nog eens behoorlijk worstelen.  

Wyatt was nog maar zesendertig jaar. En dan denk ik, ineens is hij er niet meer. Pats boem. Dood. Gestorven. Einde oefening. Ook als je nog zo jong bent kan de dood dus plotseling toeslaan. Ik ben twee jaar jonger. Hij was verdorie een generatiegenoot, met nog een heel leven voor zich.  

Hij was niet alleen WWE-ster. Maar ook vader van vier kinderen (die nu dus verdomme zonder vader moeten opgroeien). Hij was een broer. Een zoon. Echtenoot. Zijn familie en vrienden zullen zich door een inktzwarte periode moeten worstelen. Iedere dag wakker worden met opnieuw het besef: ons Wyatt is er niet meer.  

Het blijft onwerkelijk. Surrealistisch. Natuurlijk, niet elke dood komt met een vooraankondiging. Maar bij Wyatt is het wel erg abrupt. Ik probeer het nog steeds te accepteren. Dat hij er niet meer is. Nooit meer in de ring zal stappen. Nooit meer een fantastische promo zal geven. Het besef zal nog komen. Dat geldt voor iedereen.