Welkom in de donkere glitterwereld van Highlander, een bovennatuurlijk filmavontuur uit de koker van Gregory Widen. Hij opent met een professioneel worstelevenement op Madison Square Garden, waar de worstelaars elkaar theatraal de mat intrappen. De camera zoomt in op de uitzinnige menigte en focust op de immer broeiende Christopher Lambert (die geen woord Engels sprak toen hij gecast werd). Waarom Highlander op deze manier begint? Geen idee. Inhoudelijk heeft het in ieder geval niets met Lamberts meesterlijke fantastische avontuur te maken.
Hij is Connor MacLeod, de leider van een clan die eeuwen geleden sneuvelde op het Schotse slagveld. Althans, dat was de bedoeling. Hij werd gedood door aartsrivaal Kurgan (Clancy Brown als niet te stoppen moordmachine). Maar daarna kwam hij toch weer tot leven. Magie? Een soort van.
Volgens Ramirez (Sean Connery die even komt buurten) behoort Connor tot een selecte groep vechters die niet kan sterven. Tot hun kop wordt afgehakt. In dat geval is het einde oefening. De bedoeling is dat de groep zichzelf uitdunt tot er nog maar één over is. Dan volgt er een prijs. Zoiets. Connor en Kurgan zijn de beste spelers in deze wonderlijke arena en komen tegenover elkaar te staan.
Ik ben er nog niet helemaal zeker van waar het rafelige verhaal nou over gaat, dat maakt verder ook niets uit. De kracht van Highlander zit hem in Lambert. De knullige effecten. Zijn stripboeksfeer. En uiteraard de glitterende rocksoundtrack met onder andere Queen. Het is sfeer boven inhoud, evocatieve beelden boven logica. Highlander pretendeert nooit meer te zijn dan een verzameling sfeervolle campy segmenten.
Dit is voor mij precies de reden dat Highlander werkt. Het is onbeschaamd filmplezier, gemaakt met zoveel opwinding en geestdrift dat je hem de absurdistische verwikkelingen wel kan vergeven.
Om ook nog even een lans te breken voor Lambert, hij is dan geen acteur met veel emotionele reikwijdte (ik heb zo mijn mening over Connery, hij is wel degelijk superieur tegenover Lambert) maar bezit genoeg magnetische aantrekkingskracht om dit soort werk te dragen. Dat hij net Engels leerde spreken voor deze rol zegt wat over zijn toewijding.
Misschien is de torenhoge camp wel de reden dat Highlander opent met professioneel worstelen. Die sport straalt toch dezelfde soort foute sfeer uit. Al vraag ik mij nog steeds af wat zwetende mannen in strakke pakjes te maken hebben met onsterfelijke zwaardvechters.
Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.