Ik was bij het optreden van Weird Al Yankovic in Tivoli. Voordat de komische muzikant het podium betrad viel mij op dat zijn accordeon ontbrak. De rest van de instrumenten stonden klaar om bespeeld te worden. Behalve die accordeon. En er is geen optreden van Yankovic zonder dat instrument.

Stel nou eens, zo dacht ik, dat het ontbreken van de accordeon onderdeel was van een spel. Dat ineens de gordijnen op de achtergrond van het podium opzijschoven en een groot scherm zichtbaar werd met daarop de woorden “Where is my accordeon? I won’t play without my accordeon!” Yankovics stem zou uit de speakers schallen en die woorden onophoudelijk herhalen.

Natuurlijk zou iedereen opspringen en het hele gebouw doorzoeken om die accordeon te vinden. Geen enkel hoekje en gaatje zou over worden geslagen. Hoelang zou deze zoektocht duren? Hoelang voor de bezoekers het zouden opgeven en moe terugkeren naar huis, teleurgesteld in dit anti-optreden van hun held. Misschien dat er opstand uitbreekt. Eist iedereen zijn geld terug. Of overheerst er juist bewondering. Want dit zou wel een waanzinnige stunt van Yankovic zijn geweest.

Hoezeer ik zoiets ook zou beschouwen als een unieke ervaring, ik was best opgelucht toen Yankovic zijn accordeon gewoon bij zich had en het publiek trakteerde op een vermakelijke avond. Het hoeft niet altijd zo ingewikkeld te zijn.