Voordat Christopher Nolan met dromen ging knoeien in Inception, had Satoshi Kon al iets soortgelijks gedaan met Paprika in 2006. Ik had toen de dvd in de videotheken zien liggen, maar kwam er nooit aan toe hem te kijken. In Lab111 werd Kons animatie hervertoond, dus greep ik mijn kans. Gebaseerd op een serie comics vertelt de film over technologie om andermans dromen binnen te dringen. Of dromen bij iemand te implanteren. Het verhaal is redelijk onnavolgbaar en het lijkt Paprika ook niet te doen om een helder plot. Stijl en sfeer staan ver boven de inhoud.

Belangrijker zijn de verbluffende droombeelden waar Kon het publiek mee overgiet. Een stoet aan koelkasten die door de straat paradeert? Een pretpark dat wordt omgetovert tot een dictatuur? Een agent die vastzit in zijn eigen film? Dat en nog meer is mogelijk in de negentig minuten durende hallucinatie van Paprika. En alhoewel die psychedelische voorstellingen een overdonderende filmervaring vormen (ik zat soms met open mond te kijken), ben ik niet helemaal voldaan. Dat komt door hoofdpersoon Paprika en haar geheimzinnige achtergrond.

Waarom Paprika uit twee verschillende persoonlijkheden? Een therapeut met als gave het binnen komen van dromen, en een afstandelijke wetenschapper met een stille voor collega Tokita Kosaku. Hoezo schakelt zij zo soepel tussen die twee uitersten? Ik heb het sterke gevoel dat het antwoord in één van de comics staat, maar Kon die informatie heeft overgeslagen.

Daar zal iedereen zijn eigen mening over hebben, ik beschouw het als gemiste kans. Het is als in een verhaal springen met een kennis-achterstand. Ik had nog zo graag meer over de enigmatische Paprika willen weten, wie zij is, waarom zij doet wat zij doet. Misschien had Kon er beter aan gedaan de comics op zich te verfilmen, in plaats van een film van anderhalf uur te maken.

Toen Inception uitkwam werd door critici direct de vergelijking met Paprika gemaakt. Een aantal van die vergelijkingen vind ik een tikje gezocht en ik ben ook van mening dat de twee films twee totaal verschillende beestjes zijn. Kon zet vol in op ontregeling en laat de droom de realiteit invloeien. Nolan spreekt de filosofie achter de beelden uit en maakt op die manier de gedachte achter het verhaal duidelijker.

Het zal ook wel een kwestie van smaak wezen. Ik hou nou eenmaal van een beetje grip, het stukje van een handvat. Kon biedt dat niet. Nolan wel. Om die reden gaat mijn voorkeur net wat meer uit naar Inception. Paprika is ook meesterlijk. Maar dan op een andere manier.

Regie: Satoshi Kon. Met: Megumi Hayashibara en Akio Otsuka