Jaren voordat David Caruso het gezicht werd van CSI: Miami, was hij een tv-acteur met één doel voor ogen: doorbreken in de filmwereld. Hij had een mooie rol te pakken in de serie NYPD Blue toen die kans zich aandiende met Kiss of Death, de remake van een duistere thriller uit 1947. Caruso verliet zijn huidige baan en voorspelde dat de politieshow zonder hem zou floppen. Helaas maakte hij een inschattingsfout. Of eigenlijk twee. Ten eerste was het script van Kiss of Death een rammelende puinhoop. Ten tweede stond hij tussen filmveteranen als Nicolas Cage, Samuel L. Jackson, Stanley Tucci en Ving Rhames.
Acteurs die hun sporen op filmsets al lang hadden verdiend. Caruso doet het helemaal niet zo slecht als het gedoemde personage Jimmy Kilmartin, maar wordt wel weggeacteerd door zijn grootgewicht collega’s. Als hij het beeld moet delen met Cage, is het makkelijk om Caruso’s aanwezig te vergeten. Liever kijk je naar Cage, die met Little Junior een onvergetelijk en onvoorspelbaar personage speelt.
Daarbij valt Caruso’s intensiteit op. Ik heb het idee dat hij het materiaal iets te serieus neemt. Of dat hij heel erg hard zijn best doet om serieus over te komen. Misschien een geval van bewijsdrang, de nieuweling die zich tegenover de gevestigde garde wil bewijzen. Begrijpelijk, het werkt alleen averechts omdat hij die intensiteit vanuit zijn tenen perst. Het is eerder aandoenlijk dat geslaagd acteerwerk en botst met de pulpige stijl van de film.
Ik denk dat Caruso ook veel te danken heeft aan Barbet Schroeder. Als ik terugdenk aan Caruso’s beste scènes, zoals zijn confrontatie gluiperd Ronnie Gannon (Michael Rapaport), komt dat met name door Schroeders camerawerk. De manier waarop de schaduw over Caruso’s gezicht valt, waardoor zijn ogen worden benadrukt, helpt om zijn spel beter te maken. Zodra hij op zijn eigen vaardigheden moet vertrouwen gaat het hem aardig af. Niet meer.
En waar Kiss of Death nou over gaat? Jimmy is een speelbal tussen een groep criminelen en de FBI die dit tuig graag achter de tralies ziet. Jimmy’s enige doel is samenzijn met zijn dochtertje, het lot denkt daar net even anders over. De verwikkelingen volgen elkaar zonder veel samenhang in hoog tempo op, de personages lijken iedere scène van motivatie te wisselen. Schroeder is een kei in het schieten van mooie, sfeervolle plaatjes, daaronder worden de segmenten met plakband aan elkaar geplakt.
Na Kiss of Death werd Caruso’s carrière door het afvoerputje van Hollywood gezogen, bijna tien jaar later maakte hij de ultieme terugkeer als detective Horatio Caine in CSI: Miami. Hij heeft geweigerd om op te geven. Dat is toch een prestatie.
Regie: Barbet Schroeder. Met: David Caruso en Nicolas Cage