Als een serie perfect de grieven van de gedeprimeerde blanke man op de hak neemt, dan is het wel Married with Children. Al Bundy (Ed O’Neill) is verkoper van damesschoenen, getrouwd met Peggy (Katey Sagal) en is vader van Kelly (Christina Applegate) en Bud (Faustino). Terwijl Al zich dagelijks beklaagt over zijn miserabele leven, botst hij met buurvrouw Marcy (Amanda Bearse). Het liefst verlekkert hij zich aan jonge vrouwen. Zit hij thuis met zijn hand demonstratief in zijn broek gestoken. Of zit hij met zijn makkers in de garage voor een bijeenkomst van “NO MA’AM”.
Al wordt neergezet als de ultieme verliezer. Als het geluk ook maar een beetje lijkt te gloren, wordt het bruut de nek omgedraaid. Hij heeft er zich al lang bij neergelegd dat dit zijn leven is, met twee kinderen en een vrouw die op zijn magere portemonnee azen. Het enige wat hij kan doen is zijn schouders ophalen en zich door de dagen slepen.
Ook leuk zijn de rollen van David Garrison en Ted McGinley. Garrison speelde lange tijd Marcy’s eerste man, Steve Rhoads. Garrison verliet de serie omdat hij, aldus IMDB, de energie van theaterpubliek miste. Hij werd een soort van vervangen door McGinley, die Marcy’s “mooiboy” Jefferson mocht spelen. Garrison komt soms nog terug, telkens in een andere hoedanigheid. En uiteraard komt hij dan Marcy weer tegen.
Net als bijvoorbeeld Seinfeld leren de personages niets en is er dus ook geen sprake van karakterontwikkeling. Heel af en toe is er sprake van sympathiek gedrag. Maar niet te veel. Married with Children drijft op een formule die succesvol blijkt. Waarom iets aanpassen als dat niet nodig is? En zo, elf seizoenen lang, blijven Al en zijn familie hetzelfde uitschot. Het soort waar je hard om kan lachen.
Het geldt inmiddels als een van de betere series uit de tv-geschiedenis, het duurde wel even voor Married with Children zijn succes kreeg.
Het geldt inmiddels als een van de betere series uit de tv-geschiedenis, het duurde wel even voor Married with Children zijn succes kreeg. Na de eerste paar seizoenen dreigde annulering, gelukkig mocht de show langer doorgaan. Wel zuur is dat toen de serie op zijn einde liep, hier nauwelijks over werd gecommuniceerd naar de cast. Nog zuurder is dat de beslissing over het stopzetten pas na het einde van het elfde seizoen kwam. Het gevolg is dat er nooit een goede finale werd opgenomen.
Married with Children leeft zich uit met botte humor die tegenwoordig op heel veel weerstand zou stuiten. Maar juist door de platvloerse grappen wordt de onbegrepen blanke man hier geportretteerd als een zielig figuur. Al is blijven steken in levensopvattingen die zo ouderwets zijn dat hij nog net geen roesplekken vertoond. Geen wonder dat Kelly en Bud zich ontwikkelen tot twee etterbakken. Wat wil je, met zulke ouders als voorbeeld?
Voor mij is Married with Children jeugdsentiment. Puur vermaak. Ik kan een willekeurige aflevering opzetten en er volop van genieten. Hoe fout de grappen ook zijn, hoe bot de personage naar elkaar reageren, ik vind het verrukkellijk. Noem het een guilty pleasure. Of een cultklassieker. Ik vind Married with Children nog altijd een prachtige serie.
Bedacht door: Ron Leavitt & Michael G. Moye. Met: Ed O’Neill en Katey Sagal