Een show over niets. Of zoals George Constanza (Jason Alexander), één van de personages uit Seinfeld, het zo mooi weet te verwoorden: “a show about nothing!” Kan dat eigenlijk wel? Moet een tv-serie niet altijd érgens over gaan? Dat er een boodschap wordt verteld? Nee hoor. Zie het legendarische Seinfeld. De ingrediënten zijn kleurrijke personages en dialogen vol slap geouwehoer. Het hoofdpersonage is een komiek die uit het dagelijks leven zijn inspiratie haalt. Die komiek is Jerry Seinfeld, gespeeld door zichzelf. Naast de eerder genoemde George zijn er ook nog Jerry’s ex Elaine Benes (Julia Louis-Dreyfus) en Jerry’s ietwat verknipte buurman Cosmo Kramer (Michael Richards).

Elke aflevering opent en sluit met een show van Jerry. Daartussenin leeft iedereen zijn leven, zich zorgen makend over dagelijkse obstakels. In de eerste aflevering hebben Jerry en George een discussie over knopen. En daar kunnen zij heel erg lang en diep over filosoferen.

Mijn vraag is niet eens of dit werkt. Natuurlijk kan zoiets werken. Ik vraag mij eerder af hoe lang die niksigheid leuk blijft. Herman Brusselmans kan het gezever in zijn romans ook maar tot op bepaalde lengte volhouden. Er zal een punt komen waarop het geforceerd voelt. Seinfeld kent dat probleem niet. De afleveringen duren ruim twintig minuten, dus echt lang duurt het nooit. En eerlijk is eerlijk, er gebeurt stiekem nog best veel in die twintig minuten.

Ik vind het knap hoe Seinfeld zo negen jaar lang wist te boeien.

Eén aflevering gaat over sleutels. Kramer heeft reservesleutels waarmee hij toegang heeft tot Jerry’s woning. Jerry wil die sleutels terug. Maar omdat iedereen de reservesleutels van de ander blijkt te hebben, leidt die beslissing tot chaos. Eén wisseling en het hele overzicht verrommelt. Het is een detail, iets waar je je in het dagelijkse leven de schouders over ophaalt. Maar Jerry en zijn vrienden zijn neurotische types die zich zulke details juist aantrekken. Zo wordt het nutteloze stof voor eindeloze discussies. Of ontstaan er genânte situaties. Voor Jerry is het de creatieve brandstof voor zijn optredens.

Ik vind het knap hoe Seinfeld zo negen jaar lang wist te boeien. Want inderdaad, Larry David en Jerry Seinfeld (de breinen achter de serie), zorgen ervoor dat niemand leert iets. Niemand ontwikkelt zich tot een beter mens. Iedereen blijft zich koppig op zijn manier door het leven worstelen. De scènes waarin Jerry optreedt vind ik aardig. Het wordt voor mij pas echt leuk als Seinfeld de premisse nakomt en over niets gaat.