Swimming Pool gaat om schrijfster Sarah Morton (Charlotte Rampling), wier creatieve bron is opgedroogd. Om bij te tanken mag zij in het Franse vakantiehuisje van haar uitgever (Charles Dance) verblijven. Even hoopt zij dat hij meegaat, spijtig genoeg moet hij in Londen blijven. In Frankrijk aangekomen komt Sarah helemaal tot rust en al snel zit zij achter haar laptop hele pagina’s vol te tikken. Er broeit iets. Alleen weet Sarah nog niet zo goed wat de volgende stap is van haar personage. Bijna direct na het zichzelf stellen van die vraag komt de dochter van haar uitgever opdagen.

Julie (Ludivine Sagnier) is een promiscue, kettingrokende tiener die over Sarah’s rust heenwalst. Ik geloof er alleen geen tel van dat zij echt de dochter van Sarah’s uitgever is. Ik weet niet zo goed waarom. Haar wel erg opzichtige aanwezigheid? Julie is in mijn ogen meer de stereotypering van de naar seks smachtende puber.

Na een valse start raakt Sarah geïntrigeerd door het tienermeisje. De in zichzelf gekeerde schrijfster wil graag alles van het meisje weten. Zij neust door haar dagboeken, vraagt uit over haar moeder. Is zij eerst nog afkerig over Julies luidkeelse seksuele escapades, later wil zij juist het gehijg en geschreeuw van Julie en haar bedpartner kunnen horen.

Zie ook hoe alle mannelijke personages in de eerste helft gewoon hun ding doen. Nadat Julie in beeld is verschenen, gedragen die mannen zich anders. Meer geïnteresseerd in Sarah. Flirterig. Julie loopt bovendien vaak rond met ontbloot bovenlijf en Ozon filmt hitsige droombeelden waarin de twee dames de hoofdrol spelen. Is Julie een uit Sarah’s brein ontsproten personage dat onderzocht moet worden? Symboliseert zij Sarah’s onderdrukte lusten en verlangens? Is zij nodig voor Sarah’s nieuwe boek, of staat zij voor Sarah’s persoonlijke zoektocht naar zichzelf? Of allebei?

Swimming Pool is een kleine, intieme titel die intrigeert en uitdaagt met symboliek.

Hoe zwoel en spannend het allemaal ook wordt, ik vind het ook wat onbevredigend. Zie bijvoorbeeld die korte scène waarin Sarah een dwerg ontmoet, die beweert dat Julie’s moeder dood is. Ik heb er niets op tegen als een filmmaker cryptisch gaat doen, maar hoe klopt die dwerg in godsnaam binnen de film? En de draai waarmee Ozon komt is spannend bedacht, waar is het voor nodig? Of is dit juist waar Sarah over fantaseert, om haar verhaal meer pit te geven? Als dit al haar boek is, natuurlijk.

Schrijvers die hun inspiratie kwijt en verstrikt raken in hun creatieve proces, zoiets wordt doorgaans bedacht als de verteller van het verhaal even de weg kwijt is. Dan kunnen er autobiografische elementen insluipen, met als onderliggende boodschap dat de verteller zelf het allemaal even niet meer weet. Dit verhaal is echter zo sterk betrokken op Sarah, dat ik mij niet kan voorstellen dat Ozon hier iets over zijn eigen proces vertelt. Tenzij de regisseur iets heeft met jonge meisjes die graag seks hebben, natuurlijk.

Als Francois Ozons naam op een poster staat, weet ik dat het een bijzondere film moet worden. Dat is Swimming Pool ook. Maar het is niet zijn beste film. Daarvoor vind ik hem te rafelig. Het blijft wel hangen. Swimming Pool is een kleine, intieme titel die intrigeert en uitdaagt met symboliek.

Regie: Francois Ozon. Met: Charlotte Rampling en Ludivine Sagnier