Coldplay was al op de goede weg met hun debuut Parachutes, dankzij opvolger A Rush of Blood to the Head werden de vier muzikanten pas echt wereldsterren. Na die eerste twee worpen verloor Coldplay mijn aandacht. Omdat zij nog altijd tot de top van favorietenlijstjes behoren bleef ik Coldplay met een half oog volgen. Toen de vier mannen met hun album A Head Full of Dreams ook met de gelijknamige documentaire kwamen, was ik erg nieuwsgierig. Wie zijn de muzikanten van Coldplay eigenlijk? Hoe is de band ontstaan en zo groot geworden? Bandleden John Buckland (gitaar), Guy Barryman (bassist), Will Champion (drummer) en Chris Martin (zang) ontmoeten elkaar op de universiteit.
Hun droom is om de grootste band ooit te worden en de wereld te veroveren. Regisseur Mat Whitecross (hij regisseerde ook Supersonic, over Oasis) laat ons zien hoe de band zijn eerste stappen zet in een bescheiden zaal, om twintig jaar later in uitverkochte stadions hun muziek te spelen. Van intieme optredens naar exorbitante liveshows.
Martin is de aandachttrekkende, stuiterende clown en voorman van de band. Buckland wordt beschreven als jukebox, de gitarist die elk nummer van Chuck Berry kan spelen. Champion is per toeval achter de drum beland en moet bij toekomstige albumopnames extra hard werken om het tempo bij te houden. Barryman is de zwijgzaamste van het kwartet. Elk moment wordt benut om een veer in elkaars kont te steken. Het is maar dat wij het weten: dit zijn echt beste vrienden, broeders die voor elkaar door het vuur gaan.
Coldplay, zo heb ik het idee, wil niet te lang stilstaan bij de minder fijne kant van hun geschiedenis.
Natuurlijk, het is heus niet alleen rozengeur en manenschijn is. De opnames van X&Y werden gekenmerkt door spanningen. Er is sprake geweest van hoogoplopende ruzies. Martin scheidde van Gwyneth Paltrow. Whitecross tilt een tipje van de sluier op met archiefbeelden, om zo de donkere kant te tonen. Maar het wil niet echt diep snijden. Eén scène is voor mij tekenend: de tracklist moet worden geordend, iedereen doet voorzichtig suggesties. Het ongemak komt niet helemaal oprecht over. Ik zou bijna willen zeggen dat het geacteerd oogt.
Coldplay, zo heb ik het idee, wil niet te lang stilstaan bij de minder fijne kant van hun geschiedenis. Want hé, alles is immers goed afgelopen! Daar gaat het om, iedereen gaat dus vrolijk verder. A Head Full of Dreams is prima voor de fans die al langer met de band bekend zijn. Ik vond hem te gelikt. Net als hun laatste albums.