Het begin van Il Postino is fantastisch. Mario Ruoppolo zit samen met zijn vader aan tafel en vertelt stamelend dat hij op de vissersboot verkouden moet zijn geworden. Om dit te demonstreren veegt hij meermaals zijn neus af met een zakdoekje. Het is ook zo humide, de lucht op zee. Het is niet echt iets voor hem, wellicht, dat gevis. Mario neuzelt zo even door tot zijn vader hem onderbreekt. Als Mario het allemaal zo vervelend vindt, moet hij maar een ander baantje zoeken. Regisseur Michael Radford laat met deze simpele scène een generatieconflict zien én wij weten meteen wie het personage Mario is.
Intussen krijgt het voortkabbelende eilandleven glans door de komst van dichter Pablo Neruda. Hij is wereldberoemd en bovendien aanhanger van het communisme. Wegens die overtuiging heeft Neruda zijn woonplaats Chilli moeten verlaten. Op het Italiaanse eilandje van Mario vindt hij zijn vluchtplek. Op dat moment wordt Mario aangenomen als postbode en moet hij dagelijks brieven en pakketjes bij de dichter bezorgen. Hij is erg onder de indruk van Neruda. Dusdanig dat hij ook aan het dichten wil. Helemaal wanneer hij stapelverliefd wordt op Beatrice Russo. Zij ziet hem absoluut zitten wanneer hij met zelfbedachte metaforen en sensuele beelden aan komt zetten.
Dankzij Mario heerst een aandoenlijke ondertoon die nog eens tegen het ongemakkelijke schuurt. Hij is goed van hart, maar ook naïef en simpel. Communicatie gaat niet altijd even soepel. De personages praten langs elkaar heen, proberen elkaar te domineren, of spreken zichzelf (onbewust) tegen. Het geeft Il Postino een speels karakter, gecombineerd met het zwoele liefdesverhaal van Mario en Beatrice. Maar dan volgt een wending die ik even niet kan volgen. Als Neruda het bericht ontvangt dat hij kan terugkeren naar zijn eigen land, overheerst eerst euforie.[epq-quote align=”align-left”]Dankzij Mario heerst een aandoenlijke ondertoon die nog eens tegen het ongemakkelijke schuurt.[/epq-quote]
Op Mario’s eiland is echter geruimte tijd een politieke strijd gaande, die tussendoor al even werd aangestipt. Nu gaat die politiek de plot overheersen. Het speelse verdwijnt, maakt plaats voor een meer sombere sfeer. Mario ziet met lede ogen aan hoe de sluwe Di Cosimo de macht weet te grijpen en misbruiken. Er is niets wat hij eraan kan doen. Hij blijft maar gedichten schrijven, hoopt er het beste van. Ik vraag mij vooral af waar Radford op afstuurt. Ik heb het sterke gevoel dat de maker een boodschap wil geven. Ik zie alleen niet wat. Is Il Postino tegen het communisme, of juist ervoor? Wat heeft het precies te maken met Mario en zijn liefde voor Beatrice? Of met poëzie?
Het ergste vind ik het eind. Ik begrijp niet waar het op slaat. Er zal ongetwijfeld een goede reden voor het slotstuk zijn. Maar wat de makers nou precies bedoelen is mij een raadsel. Il Postino kent een prachtige start, doch eindigt met vraagtekens.
Deze recensie is geschreven in het kader van het Granate Festival. Morgen zal Het afwezige land worden besproken.
Michael Radford/Massimo Troisi en Maria Grazia Cucinotta