In 2010 wisten makers Mark Gatiss en Steven Moffat het tv-publiek te verrassen met de serie Sherlock. “Consulting detective” Sherlock Holmes en voormalig legerarts John Watson krijgen regelmatig een moordmysterie voor de voeten geworpen. Het zijn zaken die muurvast zitten, doch Sherlock werpt slechts een blik op het lichaam (of bewijsmateriaal) en weet direct met de sleutel tot de zaak te komen. Tot grote irritatie van de politie zelf. En toenemende bewondering van John. Gatiss en Moffat hebben heel erg veel moeite gedaan om de ouderwetse romans van Arthur Conan Doyle af te stoffen.
Al zijn de setting en de wereld anders dan in de boeken, de basisingrediënten zijn hetzelfde gebleven. Sherlock is nog steeds de bloedirritant zelfverzekerde detective, die niet zonder de hulp van John kan. De seizoenen worden aaneengeregen door de sluimerende aanwezigheid van een kwaadaardig genie: Moriarty. Hij daagt Sherlock net zolang uit tot de twee koppen elkaar tegenkomen in een dramatische confrontatie.
Het hart van de serie wordt gevormd door de speurder zelf. Ik denk dat de gemiddelde persoon knettergek zou worden van de hersengymnastiek, Sherlock heeft het juist nodig. Benedict Cumberbatch zet de wereldvreemde detective geweldig neer. Hij is niet alleen doodvermoeiend en soms ronduit asociaal (de zaak gaat voor alles), Cumberbatch geeft Sherlock ook menselijkheid mee. Misschien zelfs warmte. Die ontstaat vooral uit zijn vriendschap met John, gespeeld door Martin Freeman. Hij en Cumberbatch hebben een onweerstaanbare chemie.
Het hart van de serie wordt gevormd door de speurder zelf.
Het is net een huwelijk, waarbij ze elkaar aanvullen. Sherlock wordt door John met beide benen op de grond gehouden. Tegelijkertijd weet Sherlock het vuur in Johns hart op te stoken. Kan Sherlock niet zonder bloederige denksport, John heeft gevaar nodig om zich nuttig te voelen. Levend. Ze ontmoeten ook Mary (Amanda Bennington, toen nog partner van Freeman), die haar eigen geheimen met zich meeneemt. Zij draagt bij aan de geheimzinnige sfeer van de serie, waarin alle stukjes hoe dan ook op hun plek vallen.
Gatiss en Moffat volgen intussen trouw het originele bronmateriaal. De episodes zijn getiteld naar de verhalen zelf (“A Study in Pink”, “The Reichenbach Fall”, “The Empty Hearse”), en ook de infameuze “sprong” van Sherlock en Moriarity komt voorbij. Deze serie weet zo zeer succesvol een brug tussen heden en verleden te slaan. Gattis en Moffat hebben een iconisch personage tot leven gewekt, zonder maar één keer gedateerd over te komen. Eén van de betere series van de afgelopen jaren.