Wat doe je op een dode avond, als je toch niets beters te doen hebt? Juist: in de lijst van Netflix zoeken naar een wegkijkertje. Half Past Dead is een actiethriller met Steven Seagal en Ja Rule, en maakt alleen daarom al kans om in mijn Slechtste Films lijstje te belanden. Het begin is nochtans aardig. Regisseur Don Michael Paul bedient zich van een regiestijl die het beste omschreven kan worden als “Michael Bay-light ontmoet The Fast and the Furious”. Hiphop op de geluidsband, snel gemonteerde beelden, je kent het wel. Half Past Dead gaat echter snel bergafwaarts door een groot minpunt. Of eigenlijk twee minpunten: Steven Seagal en Ja Rule.

Ironisch genoeg is de film zelf niet eens zo slecht en is het verhaaltje over de zoektocht naar verborgen goud zelfs best vermakelijk. Dankzij de gevangenis als decor weet Paul een lekker gelikte sfeer over te brengen. Alsof hij wil laten zien dat deze gevangenis eigenlijk erg cool is. Dat het “badass” is om hier te belanden.

Maar ja, dan hebben we Seagal. Hij is een slecht acteur. Een heel erg slechte acteur. Hij moet zich in de gevangenis redden te midden van heel veel donkere medegevangenen, en probeert zich een swag aan te meten. Cool loopje, meepraten met zijn lotgenoten, dat werk. Maar bij Seagal werkt het niet. Het is ronduit genant om te zien hoe hij Ja Rule probeert te imiteren. En wat betreft Ja Rule, ook hij is slecht. Hij zou een authentieke gangster moeten voorstellen, hij werkt vooral op de zenuwen.

Het is pas op het eind, zo tijdens de eindtitels, dat Half Past Dead nog weet te verrassen met een heerlijke scène.

Half Past Dead is het soort titel waarbij ik mij afvraag wat de andere acteurs hier in godsnaam te zoeken hebben. Neem Tony Plana, die fantastische rollen speelde in Ugly Betty en Desperate Housewives. Die man is een kameleon, kan met zijn ogen alleen al een scala aan emoties oproepen. Iemand als Seagal komt niet eens in de buurt van zulk acteertalent. Wat doet Plana hier? Geldgebrek? Interesse om met Seagal mee te werken?

Het is pas op het eind, zo tijdens de eindtitels, dat Half Past Dead nog weet te verrassen met een heerlijke scène. Eén van de gevangene zit tegenover zijn vriendin. Ze voeren een verhitte discussie die op de lachspieren werkt. Half Past Dead neemt zichzelf in die paar minuten totaal niet serieus en geeft twee acteurs de ruimte om lol te hebben. Dat is het beste wat Half Past Dead mij te bieden heeft.