In Sound of My Voice dringt het koppel Peter en Lorna binnen in de mysterieuze cult van Maggie. Zij verstopt zich in een kelder en heeft al wat volgelingen verzameld. Maggie beweert dat ze uit de toekomst komt, en dat de wereld binnenkort in een grootse poel van ellende wordt gestort. Peter wil haar heimelijk filmen en ontmaskeren. Lorna doet maar mee, en krijgt gaandeweg twijfels over hun stiekeme filmproject. Hoewel zij de hoofdrol spelen is het Brit Marling die als Maggie de aandacht opeist. Marling is een bijzondere actrice. Ze bezit een natuurlijke schoonheid, en is in staat om binnen in één scène te schakelen van poeslief naar manipulatief.

Op die manier weet ze van Maggie méér dan een zweverige cultleidster te maken. Ze is overtuigend als ze haar verhaal doet, zet zichzelf neer als kwetsbaar meisje dat ook maar haar best doet haar volgelingen te helpen. Echter, als ze wordt tegengesproken slaat de sfeer om. Met slechts een andere blik in haar ogen verandert ze van aaibaar naar ijzig.

Het verhaal is voor regisseur Zal Batmanglij vooral een manier om Peter fijntjes te ontleden. En zijn relatie met Lorna op scherp te zetten. Zij zijn twee tegenpolen, met elk hun eigen baggage. Peter vond op zijn verjaardag het lichaam van zijn moeder, bezweken aan een slopende ziekte. Lorna leefde het wilde leven en belandde op haar zestiende in een afkickkliniek.

Het verhaal is voor regisseur Zal Batmanglij vooral een manier om Peter fijntjes te ontleden.

Met de documentaire komen hun persoonlijkheden scherp tegenover elkaar te staan. De analytische Peter wil tot het uiterste gaan Maggie aan de schandpaal te nagelen. De gevoelige Lorna voelt dat haar vriend het niet aankan, en is geschokt als hij ten overstaan van Maggie emotioneel instort. Dankzij de intieme filmstijl en het benauwende decor van de kelder, creëert Batmanglij een claustrofobische ambiance. Het is zakelijk, aardsig. Alsof het geen film is, maar een registratie van een groep die echt is samengekomen om een tijdreizigster te aanbidden.

Sound of My Voice doet denken aan het meesterlijke Primer, al hadden Batmanglij en Marling hun script beter kunnen uitwerken. Het slot is net voldoende om een eigen interpretatie aan de gebeurtenissen te geven, het is te rafelig om alle vragen te beantwoorden. Op zich is dat ook weer de charme van deze film. Het geeft Sound of My Voice een eigen gedaante. In een tijdperk waarin we het moeten doen met superhelden, is dat best een unicum.