Zoveel sterren geven de lezers deze film.

Het is 1974 als tijdens de uitzending van een nieuwszender het ondenkbare gebeurt: nieuwslezeres Christine Chubbuck zet een revolver tegen haar hoofd en haalt de trekker over. De uitgezonden zelfmoord wordt snel in de archieven begraven. In de tijden van internet wordt alles wat is opgeborgen weer online gezet, het verhaal van Christine is dan ook uitgegroeid tot een populair gruwelverhaal. Maar dan wel eentje die, spijtig genoeg, authentiek is. En zoals dat gaat met dergelijke populaire gruwelverhalen, is er een film van gemaakt. Regisseur Antonio Campos had van Christine gemakkelijk een exploitieve thriller kunnen maken. Hij had het dodelijke schot expliciet kunnen maken, Christine als een hysterische vrouw kunnen neerzetten.

Hij doet het tegenovergestelde. Niet het schot is belangrijk, of zelfs de weg er naartoe. Het gaat Campos puur om Christine zelf. Wie is zij, wat denkt zij? Een scène waarin haar grillige persoon mooi wordt belicht is als ze een koppel benadert in een restaurant. Hebben zij misschien interesse om hun liefdesverhaal aan haar te delen, voor een item? Ze blijft net te lang bij de tafel staan. Als ze wegloopt wil je zelf opgelucht ademhalen, blij dat dat ongemak voorbij is. Dat ongemak gebruikt Campos uiteraard om de spanning op te rekken.

Christine is een ambititeuze vrouw en wil graag hogerop komen. Die kans komt heel erg dichtbij. Ware het niet dat bloed, geweld en spanning het best scoren op tv. En dat is precies wat Christine niet wil laten zien. Haar items passen meer in het hokje “humanitair”. Ze doet haar best haar verhalen sappiger te maken, wat steeds meer spanningen in haar hoofd veroorzaakt. Intussen worstelt ze met stemmingswisselingen en dreigen haar illusies weg te glippen. Collega George vraagt nog hoe het met haar gaat, Christine houdt koppig vol dat alles oké is. Nadat ze de trekker heeft overgehaald, vraagt iedereen zich vooral af wáárom ze niets doorhadden.

Christine is geen freakshow, maar een indrukwekkend portret van een tragische vrouw.

Op één, twee scènes na weigert Christine zich bloot te geven. Wat er precies met haar aan de hand is (bipolair? Autisme?) wordt nooit duidelijk. Actrice Rebecca Hall geeft wel wat hints, zij en Campos laten het antwoord verder in het midden. Over Hall gesproken, zij geeft een krachtig optreden van een labiel persoon. Hoe onvoorspelbaar haar personage ook is, Hall zorgt ervoor dat de nieuwslezeres multidimensionaal blijft. Christine is geen freakshow, maar een indrukwekkend portret van een tragische vrouw.

Het valt mij op dat er weinig over deze film is geschreven, en volgens mij is hij zelfs nooit in de Nederlandse bioscoop verschenen. Het is ontzettend zonde dat deze titel zo onder de radar is gevlogen. Mocht je kans hebben om hem te kijken, dan raad ik dit indrukwekkende drama zeker aan.

Antonio Campos/Rebecca Hall en Michael C. Hall