Kortgeleden las ik in een interview met Neil Young dat zijn vrouw, Daryl Hannah, een film had gemaakt: Paradox. Neil Young speelt een rol, net als bijvoorbeeld Lucas en Micah Nelson (zoons van) en nog wat andere muzikanten. Ze lopen een beetje rond, maken muziek. Hannah filmt dit allemaal met een goedkope camera waardoor Paradox het gevoel van een homevideo oproept. Ik weet niet precies wat Hannah in gedachte had maar ik kon hier helemaal niets mee.
Het is precies wat ik zojuist beschreven: wat rondlopende muzikanten. Ze ouwehoeren wat, eten, gaan naar de wc, gaan met pikhouwelen aan de slag. Er is maar één ding wat de film redt uit zijn navelstaarderij: de muziek. Want ineens gaan Neil Young en zijn bandleden muziek maken.
Het begint met Peace Trail, opgevoerd in een tent op de heide. De toeschouwers maken zich zo goed mogelijk vast, want als Young zijn falsetto inzet gaat iedereen ervan zweven. De touwen zorgen ervoor dat niemand helemaal naar de lucht opstijgt. Het is een aanstellerige toevoeging aan een prachtig nummer. Als Young het nummer Pocahontas zingt en Hannah alleen hem in beeld brengt komt dit veel beter binnen. Hetzelfde geldt voor het fantastische Cowgirl Jam, waarin Young en zijn gitarist een gitaarduel aangaan. Allebei plukken ze zo hard aan hun snaren dat de gitaren ervan gillen. Kijk, dat is nu indrukwekkend om te zien.
de film is geschoten met hannahs telefoon en een super 8 camera
Na dit concert zit Young met zijn bandleden om een kampvuur om het prachtige Angel Flying Too Close to the Ground te spelen. Het is bijna of Nelson zelf hier de zang verzorgt. Ook hier staat de muziek centraal en is Hannah eerder een luisteraar. Geen geforceerde visuele hoogstandjes, gewoon muziek.
Helaas schakelt Hannah hierna weer over naar interessantdoenerij. Een flauwe cameo van Willie Nelson die samen met Young een bank berooft. Een scène met vrouwen die per bus aankomen om eten te verkopen. Er worden filters over het beeld geplaatst, waarschijnlijk om een bepaalde sfeer op te roepen. Het werkt averechts, Paradox voelt nog het meest als een misplaatste videoclip van ruim een uur. Young vertelde in het interview dat deze film niet voor het grote publiek is. Puur voor hem, zijn vrienden, familie en de fans. Leuk, maar waarom zou je zo’n titel in distributie willen brengen? Het enige pluspunt waren de liedjes. Ik heb direct de soundtrack via Spotify gedownload en wat blijkt? Zonder Hannahs beelden zijn het nog steeds prachtige nummers.
Daryl Hannah/Neil Young + the Real Promise