Het is altijd een gok wanneer je een film maakt (in dit geval een komedie) die louter drijft op absurde situaties en excentrieke personages. Er is altijd kans dat de titel zich vervreemd van het publiek. Frank slaagt erin zijn eigenzinnige karakter van begin tot eind in stand te houden en toch niet te raar te worden. Al scheelt dat maar weinig. Jon Burroughs is een muziekmaker die erover droomt door te breken bij het grote publiek. Het probleem is dat hij nauwelijks inspiratie heeft om muziek of tekst te schrijven.

Per toeval komt hij een band tegen, Soronprfbs. Als de pianist van de band zichzelf probeert te verdrinken wordt Jon gevraagd als vervanger. In plaats van zich af te vragen waarom een bandlid zich van kant zou willen maken gaat hij op het aanbod in en komt er tijdens het optreden achter dat Soronprfbs reportoire bestaat uit experimenteel werk. De leider van de band, Frank, draagt permanent een poppenkop op zijn hoofd. Het is nog een wonder dat hij zich verstaanbaar kan maken. En het begin van een bij vlagen surrealistische onderneming.

Zo experimenteel als de muziek is, zo verknipt zijn de bandleden. Zo is er Don, die hemelhoog opkijkt tegen Frank en worstelt met paranoia. Franks claimerige en instabiele vriendin Clara beschouwt Jon als een middelmatige muzikant, en het Franse duo Baraque en Nana walgen van hem. Jon zelf verlangt zodanig naar roem dat hij helemaal opgaat in de opnamesessies voor het nieuwste album. Dat Frank iedereen tot het uiterste wil drijven neemt hij maar voor lief. Zo achtervolgt Frank Jon met een schep en blijft hij roepen “It’ll be worth it!”. Wat hij precies bedoelt blijft onduidelijk, ik kon er erg om lachen.

frank is gebaseerd op het typetje frank sidebottom, bedacht door komiek chris sievey

Zo’n bijeengeraapt zooitje zou zich makkelijk lenen voor uitlacherij, regisseur Lenny Abrahamson behandelt zijn personage op respectvolle wijze. Onder het absurdisme schuilt tragiek die steeds hardnekkiger de kop opsteekt. Dons paranoia zorgt voor heerlijk genante situaties, tot zijn wanen zich tegen hem keren. En als Frank een paniekaanval krijgt, is het Clara die hem wil kalmeren. Ze mogen dan allemaal karikaturale eigenschappen hebben, niemand wordt puur als een freak neergezet. Abrahamson herinnert ons eraan dat dit geen freakshow is, maar een film over ongewone mensen.

Frank is het type komedie die onder de huid kruipt en de kijker meeneemt naar een andere wereld. Het helpt als je liefhebber bent van psychedelische muziek. En je het wel kan waarderen dat het titelpersonage ruim anderhalf uur rond met een gigantisch poppenhoofd rondloopt. Het is een titel waarin aan psychotisch grenzend gedrag een humoristische lading krijgt. Het is weer eens wat anders. 

Lenny Abrahamson/Domhnall Gleeson en Michael Fassbender