Bij de Gettogether in Rotterdam was de afspraak dat iedereen slechte films mee zou nemen. Deze titels konden onderling worden geruild met als regel dat je die films ook zou recenseren. Ik heb er twee megenomen en ga er vandaag maar eens eentje kijken. Het wordt Edge of Darkness, met de in de hoofdrol de gevallen Mel Gibson. Hij speelt de rol van agent Thomas Craven, wiens dochter bij hem thuis wordt doodgeschoten. Eerst wordt gedacht dat de schutters het op hem hadden voorzien, dan blijken de zaken toch iets anders te liggen. Het gaat om dedrijven die schimmige zaken doen en iets met een kernreactor te maken hebben. Edge of Darkness is een actiefilm met een lekker cynische toon en bevat geweldsscènes die als kopstoten aankomen.
Het begint met een knal. Letterlijk: als Thomas Craven zijn dochter heeft opgehaald en ze bij hem thuis zitten, wordt ze doodgeschoten. De politie denkt dat Thomas zelf het eigenlijke doelwit was en dat zijn dochter per ongeluk is geraakt. Thomas gaat kapot van verdriet, maar laat zich hier niet door weerhouden op onderzoek uit te gaan. Er kloppen simpelweg dingen niet. Wie zou hem willen neerschieten? Hij heeft geen vijanden voor zover hij weet. Dat Gibson dit hardop zegt doet mij wel even grinniken. Hij en geen vijanden… Thomas komt erachter dat zijn dochter betrokken was bij een soort activistengroep en dat ze werkte voor een bedrijf dat iets doet voor de regering. De plot is zo ontzettend rafelig dat ik het lastig kan navertellen. Edge of Darkness gebruikt het verhaal vooral om zijn twee sterktes te benadrukken: actie en sfeer.
Voor een film in dit genre komt er niet eens zo verschrikkelijk veel actie voor, maar de geweldsscènes komen wel behoorlijk binnen. Er is geen vooraankondiging middels een spannend muziekje, het geweld is er gewoon, als een felle kopstoot die je net niet ziet aankomen. Of het nu een schot van een vuurwapen is, of een aanrijding door een auto, regisseur Martin Campbell zorgt er wel voor dat de kijker niks hoeft te missen. Soms wordt er een slow-motion overheen gegooid en duurt de kopstoot langer.
En de toon. Die heerlijk cynische, harde toon. Natuurlijk sluipt dit erin door het onvoorspelbare geweld. Het is ook de houding van de personages waardoor Edge of Darkness een rauwe rand krijgt. Voor de bad guys in het verhaal draait het alleen maar om geld en hun eigen hachje. Een ander mensenleven telt niet.
Edge of Darkness mag dan geen toonbeeld zijn van originaliteit en het script mist behoorlijk wat subtiliteit, zo slecht vind ik hem niet. Gibson heeft er duidelijk lol in heeft oneliners te spuien en als een wraakengel tegen de schurken te strijden. Dit maakt van Edge of Darkness een fijne wraakfilm.
11-6-2017/Martin Campbell/Mel Gibson en Ray Winstone