Leuk stukje op nu.nl over Paul van Loon, waarin hij aangeeft dat het eind van een boek voor hem altijd een verrassing is. Het eindstation verschilt altijd met wat hij in zijn hoofd heeft.

Ik weet nog dat toen ik het tweede jaar van de Schrijversvakschool voor de eerste keer deed, mijn verhalen wel eens bestempeld werden als “gekunsteld”. Omdat ik te veel aan de plot vasthield en de personages dwong de door mij aangelegde route te volgen, kregen mijn verhalen een kunstmatig karakter. Het eind, dat was waar naartoe moest worden gewerkt. En nu moest ik dat plots loslaten. Het belangrijkste is dat ik in ieder geval de eerste stap heb gezet: ik weet dat dit mijn zwakte is. Ik ben mij ervan bewust.

De tweede stap is lastiger. Het voelt alsof ik jarenlang dezelfde route heb gefietst en ik nu ineens een scherpe bocht moet maken. Dat is erg moeilijk, omdat ik nog niet altijd hoe ik die bocht moet maken. Eerst zachtjes remmen en dan keren? Of gewoon keihard doorfietsen? Ik ben al een aantal keren lelijk terechtgekomen, maar hé, ik probeer het. Een kwestie van oefenen en erg veel blauwe plekken oplopen. Als mijn grote jeugdheld dit doet, dan zal ik er toch ook aan moeten.