Voor ik morgen losga op System Of A Down, is het tijd voor een film. Ik ga voor een familievriendelijke animatie, die ik – zeer toepasselijk – met de familie bekijk: Sing. In het begin wordt een vraag gesteld: wat hebben een zingende gorilla, varken, olifant, muis en stekelvarken met elkaar gemeen? Antwoord: een koalabeer die wanhopig probeert zijn theater draaiende te houden. Hij organiseert een zangwedstrijd waar alle bovengenoemde dieren aan meedoen. Het moet duidelijk een knipoog zijn naar talentenjachten als Idols, daarvoor is het te voorspelbaar en zijn de personages te mager. Daar staan opvallend genoeg wel erg leuke grappen tegenover.

Buster Moon (Matthew McConaughey) droomde er altijd van een eigen theater te hebben. Helaas heeft hij het financiele deel nogal onderschat en zijn de shows stuk voor stuk geflopt. De bank dreigt het theater failliet te laten verklaren. Hij ziet nog één uitweg: een talentenshow organiseren met een geldprijs van 1000 dollar. Als dit door een typefoutje 100.000 dollar wordt, trekt dit behoorlijk wat kandidaten en wordt de druk voor Buster om een topshow neer te zetten astronomisch hoog. En dan worstelen de kandidaten zelf ook met de nodige problemen. Zo heeft de olifant Rosita (Tori Kelly) erg veel last van plankenkoorts en ziet stekelvarken Ash (Scarlett Johansson) zich gedwongen om te kiezen tussen kunst of het grote geld.

Als het gaat om de individuele personages, heeft Sing twee problemen: het zijn er veel, en hun verhalen zijn niet bijster origineel. Natuurlijk hebben ze een te klein of groot ego, leren ze om groot te dromen of zich te ontworstelen van familieverwachtingen. Omdat het er ook veel zijn, is het lastig met iedereen sympathie te krijgen. Badass muis Mike (Seth MacFarlane) bijvoorbeeld is een enorme eikel en dat is ook alles wat we van hem te weten krijgen. Sing volgt ook het bekende pad van hoop, mislukken, opstaan en overwinnen, waardoor ik bijna kan invullen wat er gaat gebeuren.

Maar de film heeft één pluspunt waardoor Sing zeer de moeite waard wordt: er zitten een aantal heerlijke grappen in die soms opvallend scherp zijn. Een aap die per ongeluk op een slak staat, een terugkomende gag over een Japanse meidengroep, het glazen oog van een kameleon, er waren scènes waar ik erg om moest lachen. Sing is sowieso op zijn best tijdens de repetities, als alle kandidaten samen zijn. Met als grote knaller de optredens, waarin alle registers worden opengetrokken. Visueel en emotioneel wordt alles nog eens goed onderstreept en leert iedereen zijn eigen les.

De film speelt het in het algemeen op familieveilig. Als het gaat om een ironische versie van talentenjachten dan is het veels te braaf. Wie houdt van een sympathiek met een aantal rake grappen zal Sing kunnen waarderen.