Fritz Von Erich en zijn zoons waren in de jaren tachtig gevreesde worstelaars die hun tegenstanders met acrobatische kunstjes reduceerden tot bloederige hoopjes ellende. Pater familias Fritz verwachtte het allerbeste van zijn jongens. Onvoorwaardelijke loyaliteit en toewijding. Eén van hen moest en zou thuiskomen met de NWA World Heavyweight Championship, de felbegeerde prijsriem die worstelaars op de top van de pyramide plaatst.
De druk voor Kevin, Kerry, David en Mike was dan ook hoog. Onwerkelijk hoog. Het was een gewicht dat het gezin uiteendreef. De jongens moesten bovendien knokken tegen persoonlijke drama’s. Alleen Kevin heeft zijn gevecht gewonnen. Zoiets smeekt om een verfilming. Dat is precies wat Sean Durkin heeft gedaan.
Met The Iron Claw regisseerde hij een strak familiedrama over competitie, verwachtingsdruk, nalatenschap en de prijs voor blinde overwinningsdrang. Het drama wordt nooit expliciet uitgesproken, maar verduidelijkt vanuit handelingen en kleine opmerkingen. Onenigheden worden opgeblazen tot epische proporties. De zoons gunnen elkaar het succes niet. Het gif van de afgunst krijgt alle ruimte om het gezin binnen te druppelen.
Omdat The Iron Claw zich afspeelt in het wispelturige en verraderlijke wereldje van het professioneel worstelen, speelt deze sport uiteraard een belangrijke rol. Legendes als Ric Flair en Harley Race passeren de revue, en de eerdergenoemde prijsriem is voor de von Erichs een bom die onder hun gezinsleven ligt. Maar wees gerust. Ook zonder kennis van professioneel worstelen is The Iron Claw prima te volgen.
Fans van Zac Efron kunnen helemaal hun hart ophalen. Als Kevin onderging hij een indrukwekkende metamorfose en zet hij een introvert en goedhartig personage neer, heen en weer slingerend tussen zijn ontvlambare familie en de wens om opnieuw te beginnen met lief Pam. Ver weg van de worstelring. Op een plek waar niemand hem verder kent.
Het schijnt trouwens dat de rampspoed zoals getoond in The Iron Claw nog relatief mild is vergeleken met de echte verhalen. Durkin heeft het bronmateriaal moeten intomen om de geloofwaardigheid te behouden. Misschien maar goed ook.