Beste Jacqueline,

Op goed geluk koos ik voor jouw komedieshow Get on Your Knees op Netflix. Ik had er gewoon zin in. Even iets anders dan mijn gebruikelijke filmavond. Het publiek is overduidelijk dol op je en trakteert je op lachsalvo’s nog voor er echt een grap is gemaakt.

Sowieso wordt er veel gelachen terwijl ik denk “maar wat was de grap dan…?”

Om het maar te berde te brengen, voor mij was Get on Your Knees als kijken naar een sitcom waarvan de lachband was vastgelopen. Het werd een soort ruis van jouw grappig bedoelde monoloog en het lachende en applaudisserende publiek. Achtergrondgeluid waar ik zo nu en dan wat aandacht aan besteedde.

Moest ik wennen aan je hyperactieve stijl? Ben ik te preuts voor grappen over pijpbeurten en de poëtische beschrijvingen van je eigen vulva? Nee toch?

Ik heb dan ook doorgezet, Jacqueline, en je komediespecial helemaal uitgezeten. Maar, en ik vind het echt super gênant om dit toe te geven, ik heb geen één keer gelachen. Laat staan dat ik een grap heb onthouden. Werkelijk alles aan Get on Your Knees vond ik doodvermoeiend en gruwelijk onleuk.

Het ging zelfs zover dat je hele presentatie mij ging tegenstaan. Jij pareert over het podium, kijkt met je twinkelogen de zaal in, toont die glimlach als er weer een grap goed is geland. Ik ben echt de laatste om komedie-adviezen te geven, maar serieus, sta eens stil! Haal tussendoor adem!

Als ik de loftuitingen en je enthousiaste aanhang moet geloven zit ik er behoorlijk naast met mijn kritiek. Hé, wie weet is jouw humor niet mijn humor. Maar de slotsom is, ik kon er echt helemaal niets mee. Get on Your Knees was voor mij een beetje een surrealistische ervaring, waarvan ik hoopte dat het spoedig zou eindigen.

En even voor de duidelijkheid, als je een kerel was geweest had ik Get on Your Knees ook een slechte beoordeling gegeven.