Robert Mitchum, met zijn eeuwige nonchalance en opmerkelijke rattenkop, is de man die Cape Fear karakter geeft. Cachet. Kleur. Hij is de ijskoude ex-gevangene Max Cody die na acht jaar in de penitentiaire inrichting wraak wil op de brave advocaat Sam Bowden (Gregory Peck). Psychologische oorlogsvoering. Daar is het Max om te doen. Als een hongerige pitbull of bloed ruikende haai cirkelt hij rond Sams familie, wachtend om op het juiste moment te bijten. Hij is de plaaggeest die met veel plezier de familie terroriseert, staat garant voor rillingen en sarcastische humor.

Sam Leavitt, samen met regisseur J. Lee Thompson verantwoordelijk voor de beeldcompositie, verstopt de personages in de schaduwen. Alsof ze zich moeten verbergen voor het naderende onheil van Max. Niet dat verstoppen veel zin heeft. Max weet zijn prooien wel te vinden. Glimlachend en op zijn eigen dooie wandeltempo komt hij aangelopen. Alle tijd van de wereld.

Je zou dus zeggen, het zit wel goed met deze psychologische thriller, die ook wel beschouwd wordt als het summum van zijn genre. De oervader van het kat-en-muis-spel. Ik verwacht vuurwerk van Cape Fear. Vuurpijlen die gillend de lucht invliegen en bij explosie alle kleuren van de regenboog laten zien.

Toch ben ik niet zo onder de indruk. In tegenstelling tot Mitchum hebben de andere personages nauwelijks een gezicht. In plaats van medelijden en mee huiveren zit ik vooral schouderophalend toe te kijken hoe de muisjes in de bek van de kat belanden. Suffe karakters waarvan ik denk “tsja”. Makkelijke prooidieren met hysterische reacties. En die soms niet zo heel intelligent uit de hoek komen.

Volgens Peck moest Mitchum eerst dronken worden gevoerd en een aardige geldsom ontvangen voor hij de rol van Max überhaupt accepteerde. Daarna riep Mitchum fijntjes hoe hij zijn tegenspeler van het doek had gespeeld. Niet bepaald een klasse-act, aldus Peck. Nee. Zeker niet. Maar het is wel de pijnlijke realiteit. Peck is prima als Sam, hij kan niet voorkomen dat Mitchum de ware ster is. Dat terwijl Peck de held moet voorstellen.

Dankzij Mitchum weet Cape Fear nog redelijk te vonken, al kan ook hij helaas niet voorkomen dat de thriller afsluit als een dovend sterretje. Tegenvaller.