Pearl, hoofdpersoon van de gelijknamige horrorfilm, is een apart meisje. Ze gebruikt een vogelverschrikker als sekspartner, voert bijna haar verlamde vader aan een krokodil en dumpt haar half-verbrande moeder in de kelder. En dan is er nog het shot van Pearls pijnlijk geforceerde glimlach. Eigenlijk meer een grimas. Dus ja, het is niet zo heel vreemd dat haar soort van vriendje zo kalm mogelijk zegt “You’re scaring me Pearl”.

Overigens is Pearl ergens ook wel een beetje slachtoffer van de omstandigheden. Moeder regeert met ijzeren vuist over het huishouden en is heimelijk jaloers op Pearls jonge en krachtige energie. Er is bijster weinig te beleven in de omgeving. Pearls echtgenoot is gaan vechten in de oorlog. Ja, dan begrijp ik wel dat een al labiele geest langzaamaan omvalt.

Ti West, die samen met hoofdrolspeelster Mia Goth het scenario schreef, maakt, al dan niet subtiel, duidelijk dat de definitieve inzinking spoedig zal volgen. Zie het klaargemaakte varken dat op de veranda ligt weg te rotten (mooie verwijzing naar Repulsion). Zie hoe Pearl zich gestaag ontwikkelt van dierenbeul tot moordenaar. Ik denk dat zij en Norman Bates een uitstekend koppel zouden vormen.

Goth excelleert in de rol van gekkie die haar eigen gekte wel ziet, maar niet kan controleren. Knap, hoe zij zich het emotioneel wiebelige karakter van Pearl eigen maakt, zonder daarbij te vervallen in karikaturaal spel. Soms wordt het een beetje overdreven, het is geen moment een persiflage. Met een fantastische monoloog geeft Pearl, voor heel even, ruimte aan het broze meisje dat ook nog in haar zit. Een tere ziel die ook gewoon hunkert naar liefde en acceptatie.

Om nog even terug te komen op dat ene shot, Goth houdt die krankzinnige glimlach griezelig lang vol. De gekte heeft definitief gewonnen en laat Pearl niet meer los. Een grijns nog enger dan de bloedigste moord in de film. Een bescheiden horror-meesterwerk, wat mij betreft.