Ik was weer eens in het Torpedotheater. Wat had ik het gemist, dit theatertje met zijn knusse huiskamersfeer en de opmerkelijke foto’s en portretten aan de wanden. Ik was hier terug met een reden. De Constellatie, een kersvers collectief van podiumbeesten dat zachtjes leunt tegen vrolijk anarchisme, zou er gaan optreden. Eén van de grappenmakers, Thom Gerrits, had ik al een korte onemanshow zie geven tijdens een diploma-uitreiking. Toen dacht ik nog, hier wil ik meer van zien.

Ik ben niet teleurgesteld.

Alleen, hoe in godsnaam de bijzondere optredens te beschrijven?

Ik heb er lang over gepiekerd en kom niet verder dan een generieke zin als “de droogkomische liedjes van De Vriendelijke Stiefvaders, de heerlijk manische energie van Gerrits en de meer traditionele stand-up van Joran Welling komen tezamen in een zeer geslaagde mix van verschillende soorten podiumkunsten die elkaar aanvullen.”

Of: “De Constellatie kietelt, jeukt, irriteert en schuurt. De groep duwt het publiek de ene kant op en neemt dan een bruuske bocht naar de andere kant.”

De allerergste is wel: “dit zijn vakmensen die misschien niet zichzelf, maar wel hun werk bloedserieus nemen. Haal de grappen weg en er blijven uitstekende liedjes en verhalen over. Geen kunstmatig in elkaar gedraaide en inwisselbare (woord)grappen, wel stukjes waar net zo lang aan is gepriegeld tot alles klopt.”

Ja. *Gaap*. Dat soort loftuitingen zijn echt volstrekt uniek en totaal niet van toepassing op nog veel meer acts die worstelen om door te breken. Eigenlijk zou De Constellatie gewoon gezien moeten worden. En gehoord.

Ik moet er nog bij zeggen dat de groep niet compleet was. Sebastiaan de Bie en Britt van Tooren ontbraken deze avond. Hopelijk zijn ze er bij het volgende optreden wel.

Al met al weer een erg geslaagde avond in het Torpedotheater.