Een Franse kopie van The Fast and the Furious. Daar deed Balle Perdue (Lost Bullet) mij eerst aan denken. Snelle, opgevoerde auto’s, corrupte agenten en een automonteur die ten onrechte beschuldigd wordt van moord. Oké, het is niet helemaal The Fast and the Furious, met de ronkende, voorbij zoevende auto’s komt het toch aardig in de buurt. Maar waar de Amerikanen houden van glanzend lak en over de top personages die zoveel mogelijk smakelijke one-liners mogen spuwen en met hun spieren rollen, houdt Balle Perdue zich wat dat betreft in.

Guillaume Pierret, die samen met hoofdrolspeler Alban Lenoir en medescenarist Kamel Guemra het script schreef, wil zich vooral concentreren op de hopeloze situatie van straatvechter Lino. Nadat hij er getuige van is geweest hoe de corrupte agent Areski zijn mentor Charas in koelen bloede doodschoot, is Lino opgejaagd wild. Hij heeft te veel gezien, geen sprake van dat deze simpele spierbundel wegkomt met zijn getuigenis.

Het is het standaardverhaaltje van de verschoppeling die zijn onschuld moet bewijzen. Standaardverhalen zijn geen ramp, maar het blijft allemaal wel erg onder het oppervlakte hangen. De personages hebben de functie om de plot vooruit te duwen. Als je mij nu vraagt wie wie precies was, moet ik je het antwoord schuldig blijven.

Ik stond op het punt om Balle Perdue af te schrijven, hem heel zuinig te beoordelen met twee sterren, toen de eerste actiescène werd uitgespeeld. Als onweer op een kurkdroge zomerdag laat Pierret het geweld zonder enige opsmuk gebeuren.

Lino’s vechtpartij op het politiebureau, bijvoorbeeld, waarbij de agenten uit alle macht de vechtersbaas proberen te domineren. Geen muziek, snelle montage of al te dynamische camerabewegingen. Alleen Lino die uit alle macht de agenten van zijn lijf schopt en slaat.

Hetzelfde geldt voor de verbluffende auto-stunts, waarbij genoeg auto’s in de prak worden gereden of tollend door de lucht vliegen om daarna te exploderen. Vergeet auto’s in de digitaal ruimte, Balle Perdue laat zien hoe gaaf dit soort stuntwerk is zonder uit de computer getoverde extra’s.

Ik moest wat betreft dit scherpe actiewerk denken aan punk. Simpel, snel en raak. Geen gedoe en gewoon ervoor gáán. Dat is wat Balle Perdue op die momenten uitstraalt. Het is jammer dat Guillaume net iets te lang wacht met deze opwinding, want het geeft de film zijn noodzakelijke adrenalinestoot.

Zo tegen het einde is er nog enige sprake van enig inzicht in de personages. De bad guy van het verhaal blijkt nog een andere emotie te hebben dan verongelijking en heeft zelfs een eigen achtergrondverhaal. Wat dat precies is zal misschien in het vervolg verduidelijkt worden. Balle Perdue mist de blockbusteropwinding van The Fast and the Furious, hij is wel scherper dan zijn Amerikaanse inspiratiebron.

Regie: Guillaume Pierret. Met: Alban Lenoir en Nicolas Duvauchelle