Ik snap niet echt waarom de remake van Shaft uit 2000 een vervolg heeft gekregen. De remake werd niet zo goed ontvangen, en hoofdrolspeler Samuel L. Jackson was naar eigen zeggen ontevreden met het eindproduct. Toch komt hij weer opdraven als John Shaft. Zijn zoon, John Junior (Jessie T. Usher), heeft zijn hulp nodig. Johns beste vriend is overleden aan een drugsoverdosis, maar al snel blijkt er meer aan de hand te zijn. De plot – wat geen noemenswaardig plot genoemd mag worden – is een excuus om vader en zoon te herenigen. Dat zou een interessante, snoeiharde actiefilm kunnen opleveren. Alleen hadden de makers kennelijk geen actiefilm voor ogen.
Er worden heus wel kogels afgeschoten en onverlaten in elkaar gemept, er is vooral ruimte gegeven aan flauwe one-liners en seksuele grappen. Jackson rijgt moeiteloos scheldpartijen aan elkaar, intussen maakt hij hardhandig korte metten met gespuis. Usher is juist zijn tegenpool. Werkzaam bij de FBI is hij eerder een schuchtere data analist, en drinkt hij liever een pak kokoswater dan dat hij zich midden op de week bezuipt. Dat botst lekker. Jackson en Usher hebben sowieso een goeie klik samen en weten moeiteloos de vederlichte productie te dragen.
Helaas moet dit vervolg het zonder de broeierige charisma van Christian Bale stellen. In plaats daarvan krijgt John Shaft te maken met een suffe bad guy die hem eerder al dwarszat. Jackson weet gelukkig wel weer met zijn coole uitstraling elke scène automatisch naar een hoger niveau te tillen. Om de boel nog meer pit te geven, komt de echte John Shaft (Richard Roundtree) wederom langs, ditmaal als de vader van Shaft. Niet dat zijn aanwezigheid veel toevoegt, cool is het wel.
Deze Shaft mag voor mij in de categorie “aanrader op een te verwaarloze zondagavond”.
Maar met “cool” alleen kom je er niet. Deze Shaft is zeker vermakelijk, maar ook net zo hol en nietszeggend als zijn voorganger. De kijker hoeft nergens moeite voor te doen. Het gevloek, het bekvechten tussen vader, zoon en later ook de grootvader, moeten de kijker van begin tot eind vermaken. Deze Shaft mag voor mij in de categorie “aanrader op een te verwaarloze zondagavond”.
Ik heb helemaal niets tegen gedachteloos vertier, toch heb ik wat vraagtekens. Roundtree zette met de eerste film een iconisch figuur neer. Ik vraag mij af of het erfgoed van het personage niet een knauw krijgt. We hebben het over drie generaties Shaft in één en dezelfde film. Daar verwacht ik veel meer van. In ieder geval meer dan alleen one-liners als “I’m an equal-opportunity ass-whooper!”.