Vanuit een controlekamer kijken beveiligers op monitors naar opvallend gedrag van stationgangers. Tijdens Gaypride onderzoeken beveiligers willekeurig tassen van festivalvierders. De beveiliger van Geert Wilders let op of er geen rare dingen voorvallen. Ogenschijnlijk gebeurt er weinig in De Beveiligers, een documentaire van Anneloek Sollart. Na afloop zal nog een Q&A plaatsvinden met Sollart en twee beveiligers. Het is precies de reden waarom ik deze voorstelling heb gekozen. Wie weet kan ik Sollart nog vragen om een interview. Maar eerst de documentaire zelf, waarin Sollart laat zien dat beveiligers ook maar mensen zijn. Mensen die elk hun eigen motivaties hebben om de beveiliging in te gaan.

Dagelijks geconfronteerd worden met ambetante keuzes. En weleens botsen met mensen die hun regels volgen. Sollart laat de beveiligers wel kort aan het woord, ze is meer geïnteresseerd in de werkomstandigheden. Hoe het gaat achter de schermen. Wat er gebeurt met een winkeldief die zich agressief gedraagt tegenover de politie. Ook hier blijkt dat beveiligers steeds op een dunne grens lopen: geweld is toegestaan, maar wel binnen de proporties. En naar mijn gevoel wordt regelmatig tegen die grens aangeschuurt.

Hoe kabbelend De Beveiligers ook over kan komen, er sluimert spanning.

En wat te denken van alle camera’s die dag en nacht draaien. Alles en iedereen wordt in de gaten gehouden. Het roep het idee van Big Brother op. Er drukt, zo zou ik denken, een zware privacyverantwoordelijkheid op de beveiligers. Maar zij zoomen ook eens in op op markante verschijningen, om er vervolgens over te lachen. Het is helemaal spannend met beveiligers die zich in moeten houden niet voor eigen rechter te spelen. Ze staan elk uur, elke minuut “aan”, klaar om tot de bescherming of aanval over te gaan. Hoe houd je dat vol? Wanneer hebben zij eens rust, kunnen zij even ontladen? Hoe kabbelend De Beveiligers ook over kan komen, er sluimert spanning. 

Omdat een voice-over ontbreekt, oogt De Beveiligers als een documentaire met een thrillerrandje. Het kan nog het best omschreven als een ingehouden thriller, een stille thriller. Het verschil met een fictiefilm is dat de spanning in de finale moet ontploffen. Hier rollen op het eind gewoon de credits over het scherm. Ik heb erg veel respect voor de mannen en vrouwen die altijd klaarstaan om onze wereld veilig te maken. Het zou leuk zijn geweest die mensen beter te leren kennen. De Beveiligers heeft een lekkere sfeer, toch verdienen de beveiligers, mijn inziens, een documentaire die nog meer de diepte induikt. Wat betreft de Q&A, daarover later meer.

Anneloek Sollart