Het debuut van David Robert Mitchell, de horror It Follows, had een goede beklemmende sfeer, tegelijk vond ik het ook wat pretentieus. Under the Silver Lake kent hetzelfde euvel. Met zijn eerste shot, waarin de camera een trage draai maakt in een winkel en eindigt bij de held van het verhaal, Sam, zet hij direct de toon van zijn film. Loom en traag. Sam is een doler, iemand die zijn dagen al rokend en turend door een verrekijker besteed. Zijn monotone dagen worden plotseling onderbroken door de komst van de mysterieuze Sarah, die na een onenight stand verdwijnt. Sam gaat naar haar op zoek. En komt op een surrealistisch pad die steeds psychedelischer wordt.
Mijn eerste gedachte is dat Under the Silver Lake als ervaringsfilm moet worden beschouwd. Een koortsdroom. Er zitten zeker interessante scènes tussen, met excentrieke en extravagante figuren, toch schiet deze titel zijn doel voorbij.
Het heeft voornamelijk te maken met de vele zijpaden die Mitchell inloopt en de vervreemdende wereld die hij oproept. Ik wil best geloven dat er in Los Angeles markante types rondlopen, er bedenkelijke audities voor gehouden voor bedenkelijke producties, en dat er bizarre feestjes worden georganiseerd, Under the Silver Lake biedt te veel curiosa. En lang niet alles wordt even goed uitgewerkt. Zo wil Sam dolgraag de enigmatische auteur van een boekenreeks ontmoeten, maar krijgt de gemaakte afspraak geen vervolg. De honden zijn hun leven niet zeker omdat er een hondenmoordenaar rondloopt, wie dat is wordt nooit opgehelderd. Het zijn losse eindjes die ongelukkig door de film blijven wapperen. Waarom zijn die lijntjes überhaupt in het verhaal verwerkt?
de rol van riley keough was eerst bedoeld voor dakota johnson
Wat wel werkt zijn enkele motieven die zorgen voor humor. Zo wordt Sam besproeid door een stinkdier en zijn de vrouwen de enige die de stank kunnen ruiken. Of Sams obsessie met zijn (veel oudere) buurvrouw die met onbloot bovenlichaam door haar huis rondloopt. Het zal ongetwijfeld wat zeggen over Sams persoon, voor mij geeft het deze titel tenminste een beetje lucht.
Sams zoektocht naar Sarah is de enige rode draad in de film. Wanneer die zoektocht wordt hervat komt Under the Silver Lake weer spanning te staan. Totdat Mitchell weer een zijpad heeft gevonden. Ook als het raadsel rondom Sarah is opgelost (een soort van) blijft Mitchell nog even rondwandelen in zijn krankzinnige universum. Toegegeven, de plot rondom Sarahs verdwijning is erg knap bedacht. Maar alles daaromheen heeft een vreselijk navelstaarderig karakter. Het wil evenmin helpen dat het een lange zit is. Volgende keer mag Mitchell weer met beide voeten op de grond staan en een horrorfilm maken.
David Robert Mitchell/Andrew Garfield en Riley Keough