V/H/S is een ouderwetse horroranthologie gestoken in een modern jasje. Het overkoepelende verhaal gaat over een groep jongens die in een afgelegen huis een VHS-tape moeten zoeken voor een mysterieuze opdrachtgever. Bij de speurtocht vinden ze meerdere banden. Natuurlijk worden een aantal van deze banden bekeken. Zowel zij als het publiek krijgen zo vijf horrorverhalen voorgeschoteld in de traditie van kampvuurverhalen. Macaber, gruwelijk, bizar, vol gitzwarte humor en bloederige eindes. V/H/S is in de eerste plaats gericht op het shockeffect en staat niet te springen om te veel uit te leggen.

Neem nou The Sick Thing That Happened to Emily When She Was Younger, waarin hoofdpersonage Emily communiceert met haar vriendje via Facetime. Ze is ervan overtuigd is dat het spookt in haar nieuwe kamer. Haar paranoia neemt gestaag toe tot de makers met een wel heel aparte twist komen waar je mond van openvalt. Ik heb nog steeds geen idee hoe het in elkaar steekt, het werkt wel.

Het ligt voor de hand om V/H/S te vergelijken met een horrorverzameling als Tales From The Crypt, die laatste had nog iets ironisch. Een soort van knipoog. Dat komt misschien ook door de knullige effecten van die titel. V/H/S is veel explicieter en realistischer. Zo zien we hoe in Amateur Night een vrouw vrij overtuigend verandert in een helachtig wezen en haar mannelijke slachtoffers op gruwelijke wijze afslacht, en worden in Tussday the 17th door een wrede verschijning lichamen opengereten. Aan de andere kant weet V/H/S de spanning ook subtieler op te bouwen, zoals in Second Honeymoon. Je wéét dat het helemaal fout gaat, de makers wachten tot op het laatst om het bebloede konijn uit de hoge hoed te toveren.

het huis dat de hoofdlocatie vormt, is hetzelfde huis van marble hornets, een internetserie over slenderman

Een ander verschil met dergelijke is dat V/H/S is gemaakt door een groep cultfilmers. Je zal in deze titel geen gevestigde namen tegenkomen. Het gevoel is veel rauwer en ik associeer het met de duistere verhalen die op internet rondspoken. De filmpjes ademen stuk voor stuk een “doe-het-lekker-zelf” mentaliteit uit en ontberen elke vorm van pretentie. Dit zijn de filmpjes die je in een beschimmelde doos vindt en in alle naïviteit opzet. Om dan te ontdekken dat de doos van pandora wordt geopend. V/H/S is fijn eigentijds horrorvermaak en het maakt hongerig naar meer werken van de filmmakers. Immers, als ze dit kunnen bereiken met een krap budget, wat krijgen ze dan voor elkaar als ze nog meer de ruimte krijgen?

Brad Miska/Adam Wingard en Calvin Reeder