Dat ik mijn mobiliteit groot deels kwijt ben door mijn bezeerde voet, betekent natuurlijk niet dat ik geen films kan kijken. Eens zien hoever ik vanavond ga komen. Ik begin met Maniac Nurses. Lloyd Kaufman heeft een patent op films die zo excentriek zijn, dat ze automatisch een niveau van genialiteit halen. Als ik de hoes van Maniac Nurses mag geloven (geregisseerd door de Vlaamse Léon Paul de Bruyn), heeft Kaufman deze film gefinancieerd. Maniac Nurses straalt de fuck you houding uit van een Tromawerk: er zijn bloederig scènes, ontblote vrouwelijke lichamen, de effecten zijn volledig over de top. Er wordt ook gebruik gemaakt van een voiceover, die op monotone manier vertelt welke gruwelijkheden ons te wachten staan. En hij houdt ons ook op de hoogte van de ontwikkelingen van de plot. Want een plot over een groep zusters die mannen ontvoeren om ze te martelen is natuurlijk erg gecompliceerd.

Als werk uit de stal van Troma voelt Maniac Nurses als een vreemde eend in de bijt. In films als The Toxic Avenger of Poultrygeist: Night of the Chicken Dead (gemaakt door Kaufman zelf) kom je dezelfde tenenkrommende ingrediënten tegen, alleen gebruikt Kaufman geen voiceover die de boel dichtsmeert. En hij weet flink wat charisma in zijn films te stoppen wat zijn werk een plezierige, positieve energie meegeeft. Die energie is in Maniac Nurses niet echt aanwezig. Steeds spreekt de voiceover over “sick, sadomasochistic thougts” en worden we gewaarschuwd voor naderend onheil, het ziet er allemaal meer uit als een lesbische pornofilm. Er wordt met een zweepje gezwaaid, ruiger dan dat wordt het niet.

Zo nu en dan glinstert er iets van potentie in door. De scène waarin iemand wordt “geopereerd” bijvoorbeeld. De patiënte ligt op de operatietafel. Eerst wordt haar keel doorgesneden, daarna wordt haar buik opengereten en doen de verpleegsters zich te goed aan haar organen. “Her kidneys feel so good” wordt er gekreund. Of de eetscène, als er een menselijke tong wordt geserveerd. Dezelfde tong waar één van de vrouwen erg veel plezier aan heeft gehad. Het is ontzettend bizar, maar wel opwindender dan een shot van een groepje vrouwen bij een zwembad. Of van een vrouw die schaars gekleed een “gewelddadige” comic leest, om zo haar “gestoorde” gedachtes duidelijk te maken. Durfde de Bruyn niet verder te gaan? Hij wordt “The Dark Prince of Cult” genoemd, met deze film doet hij die naam geen eer aan.

Als ik de info mag geloven in de binnenkant van de hoes, moest Maniac Nurses iets grotesks worden, met veel erotische beelden, geweld en geëxperimenteer. Misschien dat ik bij deze termen aan iets anders denk, maar Manian Nurses is dit toch echt niet. In alles voelt het als een slechte grindhousefilm, gemaakt als slecht excuus om zoveel mogelijk tieten te laten zien en met wapens rond te zwaaien. Slecht acteerwerk, dialogen die overduidelijk zijn ingesproken, en een voiceover waarvan je zou wensen dat jem hem ter plekke kon wurgen. Kaufman mag dan koning zijn van de slechte smaak, dit is beneden zijn niveau.

9-7-2017/Léon Paul de Bruyn/Susanna Makay en Hajni Brown