Ik weet dat  Darren Lynn Bousman jaren geleden een film heeft gemaakt die het nooit tot de bioscopen heeft geschopt. Repo! The genetic Opera. Uitgeroepen tot een moderne cultklassieker. Paris Hilton dartelt er in rond en werd beloond met een Razzie award. Er zijn vergelijkingen gemaakt met The Rock Horror Picture Show. Alle reden dus om de film een kans te geven. Hilton komt niet al te vaak in beeld, de film baadt in heerlijk gothische zwartwit kleuren, geschoten met een digitale camera. De cast is apart. De ene keer heb ik het idee te kijken naar acteurs die niet kunnen zingen, de andere keer naar zangers die niet kunnen acteren. Daartegenover staat weer een boeiend verhaal en een aantal prachtige spookachtige scènes.

In de toekomst krijgen we te maken met Geneco, een bedrijf dat mensenlevens redt. Er heerst namelijk een epidemie waardoor men kamt met orgaanfalen, Geneco kan de helpende hand bieden. Daarvoor wendt het zich tot de Repoman. Deze duistere vreemdeling stelt organen “beschikbaar” voor hulpbehoevenden die het kunnen betalen. In dit plot worden verschillende verhaallijnen geweven. Er is Nathan, in het geheim de Repoman, die zijn dochter Shilo angstvallig op haar kamer houdt. Rotti Largo, de baas van Geneco, met zijn bekvechtende kinderen. Blind Mag, die dankzij Geneco nieuwe ogen heeft gekregen. Elk personage heeft een functie, een achtergrond, en alles en iedereen komt bij elkaar tijdens The Genetic Opera.

Bousman gebruikt erg veel zwartwit contrasten en laat het licht hard schijnen, waardoor de acteurs en sets ogen als een stripwereld. Dit gevoel wordt benadrukt door stripfragmenten die voorbijkomen, alsof dit daadwerkelijk een verfilming is van een comic. Omdat elk detail door de digitale camera zichtbaar wordt gemaakt oogt het ook erg gelikt. Dit haalt een deel van de charme weg. Het geeft Repo! The Genetic Opera een kunstmatig randje, iets geforceerds. In de beste scènes wordt dit gevoel weggenomen, toch blijft dit als een dun laken over de film heen hangen.

Ik ben geen ster als het neerkomt op zuiverheid van zang, ik weet wel wanneer iets mij raakt. In Repo! The Genetic Opera is het een paar keer bingo. En flink ook. Alexa PenaVega, Anthony Head en Sarah Brightman steken er met hun zangkwaliteit met kop en schouder tussenuit. Met name Brightman weet zo zuiver en hoog te zingen dat dit kippenvel veroorzaakt. Head en PenaVega mikken op een meer “krachtig” geluid, richting de rock. Dit overtuigt niet altijd, maar ze weten verrassende prestaties neer te zetten.

Repo! The Genetic Opera doet inderdaad denken aan The Rocky Horror Picture Show, deze cultklassieker is superieur aan deze titel. Het is als het jongere broertje dat wanhopig de aandacht wil krijgen. Bousman heeft een gelikte Gothopera in elkaar gedraaid die smakelijke momenten kent. Niet iedereen zit op dezelfde golflengte (Hilton en Bill Moseley geven afschuwelijke over de top acteerwerk) en de makers willen het cultgevoel iets te gretig doordrukken, de nieuwsgierigen onder ons raad ik deze film zeker aan. Er hoeft niet gerekend te worden op de horrorranzigheid van Saw, dus misschien dat Repo! The Genetic Opera alsnog een publiek zal weten te vinden.

9-7-2017/Darren Lynn Bousman/Alexa PenaVega en Anthony Head