“Een loslopende mensenetende leeuw. Hoe ga ik dat nou uitleggen” zucht de agent, kauwend op een snoepje. Ik heb met hem te doen. De pers ziet hem al aankomen. Net als de cynische burger. De agent zal tijdens de persconferentie weg worden gehoond. Een loslopende mensenetende leeuw. Wie verzint er nou zoiets. Dick Maas dus. In 2016 liet hij zijn leeuwenhorror Prooi los in de Nederlandse bioscopen. Met ongeveer dertigduizend bezoekers was het een flop.

Misschien omdat ook Prooi nogal wat heeft uit te leggen. Zoals waar de loslopende mensenetende leeuw vandaan komt. Hoe zo’n monsterlijk beest ongemerkt de tram binnenglipt. Ik wil ook graag weten hoe de jager met zijn grote manen geruisloos door de Amsterdamse straten wandelt, zich verstopt in de bosjes, nauwelijks sporen achterlaat op een golfbaan en zomaar van een speeltuin verdwijnt.

Dat alles is best knap, voor een mensenetende leeuw van ruim twee meter lang. Of misschien is het bloeddorstige gevaarte uitgerust met superkrachten waar wij niets van weten? Hé, misschien is de grommende menseneter de representatie van een dieperliggende angst. En angsten zijn abstracties, toch? Logisch dus dat deze leeuw zich zo goed kan verbergen. Er is namelijk geen leeuw. Niet echt. (Weet ik het.)

Alsof Maas zich iets aantrekt van dit soort vragen. Hij begreep er dan natuurlijk helemaal niets van, dat het publiek goeddeels wegbleef. Hij mikte nochtans op pulpvermaak, met ongenuanceerd gesneer naar de politie en een dikke knipoog naar het beroemde Nederlandse poldermodel. En dan heb je met de loslopende mensenetende leeuw het perfecte horrorelement. Hoe kan zoiets nou floppen?

China was wél geïnteresseerd in Maas’ zwart komische leeuwenhorror. Daar wist Prooi in drie dagen ruim een miljoen bezoekers te verleiden. Maas zal ongetwijfeld diep tevreden zijn geweest. De Chinezen begrepen tenminste waar Prooi om ging. Gewoon geen stomme vragen stellen en de lol accepteren.