Samuel L. “motherfucking” Jackson is de belichaming van cool. Soepel schuift hij van hoofdrolspeler naar onderdeel van een ensemble. Cast hem in een film over slangen op een vliegtuig en dan nog weet hij het niveau op te krikken. Hetzelfde geldt voor een flauw hoofdstuk uit de Saw­-filmreeks of een niet helemaal geslaagde remake van Oldboy. Jackson hoeft niet te acteren. Er gewoon zijn is goed genoeg voor hem. Geen wonder dus dat Die Hard with a Vengeance sowieso beter is dan het niet onaardige maar toch ook chaotische Die Hard 2.

Jackson speelt de rol van winkelmedewerker Zeus en moet het samen met John McClane opnemen tegen Simon. Niet de eerste de beste terrorist, maar de broer van Hans. Je weet wel, de kerel die, danzkij John, op het einde van Die Hard een lelijke smak maakte. Een meer persoonlijke vendetta dus, al hebben de scenaristen de kans laten liggen die lijn voldoende uit te werken. Simon heeft overal in de stad bommen verstopt en Zeus en John moeten via raadseltjes uitzoeken waar de explosieven liggen.

De actie is niet meer zo grillig als in Die Hard, wel is dat stukje onvoorspelbaarheid weer terug. Je weet dat het ieder moment mis kan gaan. Maar, wanneer precies? John en Zeus rennen de hele stad door, Simon staat ze koeltjes te observeren.  

Hoe vermakelijk ik Die Hard with a Vengeance ook vind, de formule begint met dit derde deel toch een beetje uit te werken. Willis heeft er nog zin in, de vraag is hoe lang hij de rol leuk kan houden. Typerend is dat John nu een gescheiden alcoholist is die hier niets meer doet dan heen en weer rennen. De gemankeerde maar goedbedoelende agent uit Die Hard is uit zicht geraakt. En met ruim twee uur is het derde actieavontuur aan de lange kant.

Op zich genoeg gebreken om op te noemen, dankzij de rauwe energie is Die Hard with a Vengeance evengoed een meer dan waardig vervolg. Dit is wat Die Hard 2 had moeten zijn, met minder plichtmatige actiesequenties om het gebrek aan creativiteit te verhullen. De film staat met beide benen op de grond en heeft geen tijd voor zinloze subplots. Daarbij is Jeremy Irons griezelig berekenend als Simon en vind ik het een waar genot om Jackson en Willis het scherm te zien delen.

De reeks had hier wel mogen ophouden. Daar dacht Willis net wat anders over.