Het was weer tijd om met mijn beste vrienden naar de film te gaan. Na kortstondig overleg via WhatsApp, waarbij een keuze moest worden gemaakt tussen Men in Black International en de nieuwste Godzilla, besloten we voor de monsterfilm te gaan. Reusachtige wezens die zowel mensen als elkaar aanvallen. Dat kan toch alleen maar goed popcornvermaak wezen? We beginnen met een kijkje in het verleden. Godzilla heeft flink huisgehouden in Amerika. Een man – Mark Russell – schreeuwt wanhopig om zijn zoontje, Andrew. Ook zijn vrouw (Emma) en dochertje (Madison) brullen om Andrew.

We maken vervolgens een sprong naar de toekomst. Alle zogeheten Titanen (de reuzemonsters, waar Godzilla ook onder valt) worden beheerd door Monarch. Het is een wat schmmige organisatie die zich bezighoudt met schimmige zaakjes. Emma is een toppersoon binnen de organisatie. Zij heeft een apparaat in elkaar geknutseld zodat met de Titanen gecommuniceerd kan worden. Ze is net bezig het apparaat te perfectioneren als generaal Alan Jonah komt aangedenderd. Zijn plan is om alle Titanen te wekken en de mensheid een reset te geven.

Persoonlijk vind dat idee erg mooi, ware het niet dat de plot onoverzichtelijk en rommelig wordt uitgewerkt. Titanen duiken op als deus ex machine om elkaar te redden, de motieven van de personages zijn niet altijd even scherp, en er zitten oneliners tussen die balanceren tussen “goed kazig” en “welke idioot heeft dit verzonnen”.

Het heeft, in de verte, wel iets van van de ideeën van Lovecraft.

Ik wil heus wel geloven dat Godzilla een grote rol speelt, zelfs koning van de Titanen is (wat prachtig wordt verbeeld op het einde). Maar hoe met hem wordt gedweept neigt naar parodie. Dit wil allemaal overigens niet zeggen dat ik deze Godzilla slecht vond. Integendeel. Ik heb er erg van genoten. Niet alleen is de actie beestachtig goed, ik vond het idee ook mooi. In plaats van de Titanen als pure monsters te beschouwen, worden ze door een handvol bewoneraars als Goden gezien. Uit een scène blijkt dat ze zelfs de eerste Goden waren, en heersten over de mensen.

Ik kan begrijpen dat niet iedereen kan meegaan met dit concept (ik hoorde meer dan eens hoongelach uit het publiek), ik vind het op zijn minst een intrigerend uitgangspunt. Het heeft, in de verte, wel iets van van de ideeën van Lovecraft. Ook hij beschreef het monster Chtulhu als mythische God. Bij hem was het verhaal alleen wel wat meer doordacht. Hopelijk concentreren de makers zich volgende keer ook daarop.