Het is half tien als ik wakker word. Ik had gister bij de receptie gevraagd om mijn ontbijt negen uur langs te laten brengen. Dag ontbijt. Er is geen briefje achtergelaten. Ik leg dit merkwaardige probleemgeval voor aan de receptioniste. Ook zij vindt dit opmerkelijk en belooft met een oplossing te komen. Maar ja, het ontbijt, hoe dat nu te regelen? Gelukkig zijn er wel bakkertjes en winkeltjes in de buurt. Ik loop de hitte van het zomerse Gent in, haal een cappuccino en een croissant en ga dan richting ICC Gent. Daar is het evenement waarvoor ik speciaal naar Gent ben gekomen: Comic Con. Als liefhebber van horror, cult, zo nu en dan comics en erg veel sciencefiction, ben ik het aan mijzelf verplicht de Comic Con te bezoeken. Ik heb gehoord dat die in België een pak groter is dan in Nederland. En Paul Hauer van Filmliefhebber is ook aanwezig.

Er zijn veel Cosplayer (misschien moet ik eens als The Joker gaan…) en er worden activiteiten en presentaties georganiseerd, mijn aandacht gaat eerst uit naar de standjes. Er zijn shirts, posters, poppetjes, Dvd’s, LP’s, comics, en acteurs. Als in letterlijk, acteurs. Ik ken niemand die achter de tafels zit, op eentje na: Michael Biehn. De man die het in The Terminator heeft opgenomen tegen Arnold Schwarzenegger en in Aliens heeft gespeeld. Een handtekening is dertig euro. Ik ben geen expert op dit gebied, maar volgens mij is dit niet zoveel geld voor een handtekening. Biehn zit er ontspannen en oogt vriendelijk. Als er nog één iemand voor mij staat is de acteur op dreef en vertelt over de opnames van The Abyss. Dit duurt lang. Ongemakkelijk lang. De fan is zich van geen kwaad bewust. Biehn ook niet, die inmiddels zijn hele carrière aan het bespreken is. Dan, eindelijk, mag ik.

“It’s an honor to meet you!” zeg ik en schudt hem de hand. Biehn geeft een stevige handdruk, eentje die zelfvertrouwen en kracht impliceert. Ik knijp terug, Biehn laat niet meteen los.

“Thank you! What’s your name?” zegt hij met een brede glimlach.

“Zadok” zeg ik.

“That’s a wonderful name! Where are you from?”

“I’m Dutch, I’m from Amsterdam.”

“Amsterdam! I always wanted to go there, but I’m afraid that I won’t come back!”

Terecht. Verdomme. Terecht. Wat is ook alweer terecht in het Engels. “Well… you should be!” zeg ik.

“But your name does not sound Dutch,” zegt hij.

“It’s Polish. My surname is Polish. Zadok comes from the bible. Its from the old testament, I think. He visited King David.” Op dit punt ben ik er zeker van dat ik wat zaken door elkaar haal. Ik leg de foto van Biehn op tafel. Hij kijkt ernaar.

“Could you sign this?” vraag ik. Hij signeert de foto, ik geef hem nog een laatste handdruk en ga dan weer verder. Ik heb mijn beste Gentse souvenir binnen.

Ik haal bij de bar een flesje cola, doet de dop genoeg open om het koolzuur te laten ontsnappen. Ik heb dorst, maar ik wil niet hier blijven staan en stop het flesje in mijn tas. Ik loop door naar het auditorium waar een speeddate moet plaatsvinden, ik betwijfel of dat doorgaat. Er zitten een stuk of tien mannen en twee vrouwen in de zaal. Waar zou Paul nu zijn? Ik stuur hem een berichtje, hij antwoordt dat hij bij de bar staat. Heb ik hem gemist? Ik ga weer terug, maar geen Paul. Ik duik mijn tas in en zie dat het flesje cola half leeg is. Had ik er al van gedronken? Of… Nee. Oh nee. Oh nee, nee, nee, alsjeblieft, nee, maar jawel, godgloeiende klerezooi, hoe dom kan ik zijn. Er golft een bodem cola in mijn voorvak, met wat zakdoekjes probeer ik de schade in te perken en merk niet dat de cola er aan de zijkant uitdruppelt, evenmin dat er op mijn broek een grote natte vlek ontstaat. Oké. Geen paniek. Naar de wc, met een doekje de rommel zo goed mogelijk opruimen, in een hokje haal ik mijn portemonnee uit mijn broekzak, dep met een papiertje op mijn broek, dit helpt niet, ik moet mijn tas dan maar wat strategischer dragen, verlaat het hokje, vergeet bijna mijn portemonnee, zie dan pas dat er nog een andere bar is en krijg eindelijk Paul in het oog.

Hij staat met drie mensen rond een tafeltje. Soms voel ik mij niet helemaal lekker in een groep zitten, gelukkig is daar nu geen sprake van. Als de koetjes en kalfjes zijn gepasseerd komen we in beweging en gaan langs een filmstand waar de lekkerste cultparels liggen. Denk aan Repo! The Genetic Opera, Tulpa, Fetus en andersoortige titels die niet allemaal het daglicht kunnen verdragen. Ik kies voor Repo!, Maniac Nurses (regisseur Léon Paul de Bruyn signeert de hoes), en… A Serbian Film. Jezus Christus. Ik wil hem zien. Maar is dit ook het soort film dat ik echt wil hebben? Ik doe het. Ik kan hem nog altijd halverwege afzetten.

In het auditorium wordt een karaoke gehouden. Ik kan helaas geen eigen nummers aandragen, wel kan ik het podium bestormen en meedoen. Tijd om The Scientist van Coldplay een flinke beurt te geven. Tussendoor roep ik “kom Gent, waar zijn die handjes?” De handen gaan zowaar heen en weer. Als de karaoke is afgelopen paraderen de Cosplayers over het podium voor de Cosplayer Catwalk. De kostuums zijn leuk. Ik vraag mij alleen af of de mensen die ze dragen plezier hebben. Hetzelfde geldt voor het publiek. Er heerst niet echt veel energie. Ach, ik heb genoeg lol en klap tot mijn handen beurs voelen.

De rest van de dag bestaat uit bezoekjes aan de bar, buiten het zonnetje opzoeken, wat eten, en dan wordt het stilaan tijd om terug te gaan naar de hostel. Bij een snackbar haal ik nog wat te eten, starend naar de kaart loop ik over de stoep. Plotseling stap ik mis. Mijn voet komt op de rand terecht, glijdt weg, klapt dubbel, ik voel iets kraken, moet op mijn tanden bijten. Fuck. En weer verder. Smile and wave. Mijn voet jammert. Ik probeer het tempo hoog te houden. Verdomme. Met een vuurrode kop kom ik op mijn kamer. Fuck. Ik hoop niet dat ik iets heb gebroken. Het voelt eerder als een stevige verrekking. Ik doe langzaam mijn schoen en sok uit. Mijn voet wordt met de tel dikker. Fijn. Heel fijn. Ik doe een koud blikje bier tegen mijn voet. Niks aan te doen. Zorgen voor morgen.

8-7-2017/Gent/Paul Hauer, Harleen Quinzel, Michael Biehn, e.v.a.